დინ, ბოლომდე წავიკითხე და გულახდილობაც გამიხსენი : ))))
ჰოდა, არც მე დამისვას ვინმემ კითხვა, ვისზე იყო ლაპარაკიო.
დინ, ხვალ რომ ამ პოსტს წავიკითხავ და რომ შემრცხვება, მერე ისიც რომ შემოვა და წაიკითხავს და გამიხურებს, რატომ დაწერეო, შენ მოგხვდება იცოდე
ჰოდა იყო ასე... ერთ დღეს ერთ მივიწყებულ ფორუმზე შევედი და PM დამხვდა, არაფერი, მარტო ყვავილების ჩუქების სმაილი. ახალი დარეგისტრირებული ნიკი იყო და ჩავთვალე, ვინმე ძველია-თქო. მადლობა, მაგრამ რით დავიმსახურე-მეთქი, იმიტომ, რომ ასეთი კარგი ხარო, თუ რაღაც ასეთი იყო, ზუსტად არ მახსოვს, რა სიტყვებით. მერე ცოტა ხანს ვიპიემეთ, ხუმრობით, ირონიით და იუმორით. მე კიდევ მიყვარს ასეთი საუბარი, ჰოდა ისიც რომ კარგად ამყვა, შევყევით, ალბათ ამიტომ მივეცი სკაიპის ID, ლოგიკურად არ უნდა მიმეცა. ჰოდა... დავიმატე და ჰოი საოცრებავ
ავატარიც ვიცანი და ნიკიც. იმანაც შე ბოკელოო. მოკლედ ყველაფერი ელვის სიწრაფით განვითარდა, ირონია გაქრა და ეს ორი ზრდასრული ადამიანი თინეიჯერულ ოცნებებში გადაეშვა. ძალიან სახიფათო იყო. ვხვდებოდი, მაგრამ რეალობაში ვერ გადმომქონდა. ერთ ღამით გადმოვიდა და ზის ჯინჯერი ღამის ოთხ საათზე სკაიპში, ცრემლები ღაპა-ღუპით ჩამოსდის, ეს მართალია სკაიპში არ ჩანს, მაგრამ მე ხომ ვიცი და ამაზე კიდევ ცალკე მეშლება ნერვები. სკაიპში მარტო ტექსტი იწერება: რატომ შემოვედი საერთოდ იმ დღეს ფორუმზე, რატომ მომწერე პმ, რატომ დაგამატე სკაიპში, როგორ მოხდა, რომ აქამდე შევტოპეთ, ხომ ვიცი, რომ ყველაფერი ცუდად დამთავრდება... მოკლედ ისტერიკააა რა...
ხმა არ გამცე-მეთქი, სკაიპიდან გავვარდი და ტელეფონიც გამოვრთე. რა თქმა უნდა ნახევარ საათში ისევ ჩავრთე, იმიტომ, რომ ვიცოდი რამეს მომწერდა და მე ძალიან მინდოდა წამეკითხა ის, რაც ამ შიშებს გამიქრობდა. ასეთი რაღაც წავიკითხე, მაგრამ მე ისევ მეტირება და ისევ საპნის ოპერის ტექსტებს ვაშანშალებ, რომ იმდენად ჩემია, რომ გაიცრიცოს, ვერ გავუძლებ და რომ მირჩევნია ყველაფერი ასე დარჩეს. მდა... მოკლედ მეორე დილით ჩემს სახლთან ახლოს აქვს საქმე და მეუბნება დილით გნახავო, მე ცოცხალი თავით არ ვთანხმდები, იმიტომ, რომ საცაა გათენდება, მე კიდევ მთელი დღეები მუშაობის და მერე მთელი ღამეები მასთან ლაპარაკის გამო ისეთი გატიალებული ვარ, სულაც არ მინდა ასეთი მნახოს.
საბოლოოდ იმაზე ვთანხმდებით, რომ საღამოს ვნახავ. ვნახე, ფილარმონიასთან შევხვდით და რუსთაველი ფეხით ჩავიარეთ, ძალიან ციოდა, სანამ დანიშნულების ადგილამდე მივედით (დიუმას ცენტრი საჯარო ბიბლიოთეკასთან), გზაში პირველი შეხვედრის უხერხულობა გაქრა, მთელი გზა ერთმანეთს ვუყურებდით და უკვე ფურცელაძის ქუჩასთან ვითომ შემთხვევით ერთმანეთსაც ვეხლებოდით. დიუმას ცენტრთან რომ მოვთავსდით, უკვე ჩახუტებულები ვცდილობდით ერთმანეთი გაგვეთბო. მერე ძალიან უბერავდა იქ და ბიბლიოთეკის კიბეებზე გადავსხედით
ჰოდა, ვიცი, რომ ახლა გეცინებათ, მაგრამ არა უშავს :P ასეც ხდება ხოლმე : ) ჰოოოდა, კიდევ იყო ერთი ძალიან სასაცილო ეპიზოდი იქ, მაგრამ არ მოვყვები, ჩემია მარტო :P მერე რუსთაველში შევედით
გავთბით და სახლში ერთი ავტობუსით წამოვედით... სახლში რომ მოვედით, ისევ სკაიპში შევედით და სასიკვდილოდ ვიჩხუბეთ
ნუ მკითხავთ რატომ. მერე შევრიგდით და კიდევ ვიჩხუბეთ, მერე ისევ შევრიგდით და ისევ ვიჩხუბეთ, მერე აღარ ვიჩხუბეთ, მაგრამ ყველაფერი დავასრულეთ... ჰოდა ახლა?.. ახლა არაფერი... ახლა წვიმს : ) და ჩვენს ქოხში სანთლები ჩამწვარია... : )
არ დამილევია, ისე ვყვები :P
ხოდა მეორე ისტორიას ველოდები 
