სხვისი არ ვიცი და მე ასე მახსოვს:

ბავშვობიდან საშინლად მიყვარდა კინო (თეატრი - არა, ჩემთვის გადაჭარბებული არტისტიზმის გამოვლინებაა და უმრავლეს შემთხვევაში მაღიზიანებს, თუმცა ეს ცალკე განხილვის თემაა).

კინო იმდენად მიყვარდა (და დღესაც მიყვარს), რომ კარგა ხანს სარეჟისოროზე მინდოდა ჩაბარება. თუმცა მერე მივხვდი, რომ ჩემში არ იყო საკმარისი რესურსები საამისოდ და გადაწყვეტილება იურისტობის სასარგებლოდ მივიღე. (ისე, ეხლა ამის შეცვლაზეც ვფიქრობ )

კინოს სიყვარულმა ფოტოგრაფიითაც დამაინტერესა. არ ვთვლი, რომ მე განსაკუთრებული პრეტენზია შეიძლება მქონდეს ფოტოგრაფიაში, მაგრამ ეს ჩემი ცხოვრების შემადგენელ ნაწილია, რაც სიამოვნებას მანიჭებს. და ბედნიერი ვარ რომ როგორღაც, შემთხვევით თუ არაშემთხვევით მოვხვდი BOKE-ზე და იმას რაც მანამდე მხოლოდ სურვილი იყო, ცოტათი მაინც ვისრულებ)

რატომ ვიღებ ხელში ფოტოაპარატს - პრინციპში პასუხგაუცემელი დამრჩა.

ალბათ იმიტომ, რომ ცხოვრება გავიხანგრძლივო.
წამის შეჩერება მოკვლას კი არა, პირიქით, მისთვის სიცოცხლის სამუდამოდ შენარჩუნებას ნიშნავს ჩემი აზრით

ოფტოპიკები

მოვიდა... გილოცავ სოფო რვა მარტს!

ჰმმ რატომ ვიღებ კამერას ხელში? მდაა სიმართლე გითხრა არ ვიცი რატომ უბრალოდ დროთაგანმალობაში კამერით ხელში აღმოვჩნდები ხოლმე ისეთ სიტუაციაში სადაც რაღაც მომენტს ვხედავ და მინდა დავაფიქსირო, უფრო სწორად ჩემ წარმოსახვაში ვხედავ იმ მომენტს და მინდა ეს ყველაფერი კამერაში გადავიტანო მეტ ნაკლებად შემთხვევით თუ ძალით გამომდის ხოლმე რაღაცა

რატომ ვიღებ კამერას ხელში ამაზე ჯერ არ დავწერ, სამაგიეროდ შემიძლია ის გითხრათ ამჟამად რატომ არ ვიღებ კამერას ხელში

Bidzia Babua

საინტერესო დისკუსიას შევესწარი
კარგია !

მე გადაღების პროცესში მაინტერესებს , ის ობიექტი, რასაც ვიღებ როგორ ირეკლავს სინათლეს, და სადამდე შეუძლია სინათლეს თამაში, და საერთოდ რასაც ვიღებთ მხოლოდ სინათლეების ანარეკლია?
და რაც უფრო დიდი ხანია ვიღებ მით უფრო ვრწმუნდები რომ წამის გაჩერება , მოკვლა და e.t.c. საერთოდ არაფერ შუაშია!!!


ერთმა კარგმა ადამიანმა თქვა:

როცა მიხვდები, რომ შენს პატარა ოთახში იმდენი ფოტოს გააღება შეგიძლია რომ შეიძლება ამას მთელი შენი ცხოვრება დასჭირდეს და მაინც არ გეყოსო, ფოტოგრაფი მაშინ ხაროო

ეს მენიშნა, რაღაც, რომ, არც წამებს ვაჩერებთ და არც რეალობას ვაფიქსირებთ.
დღეს ვაკისპარკის ფოტოებს ვათვალიერებდი, ძალიან კარგებია, და რამდენი ადამიანიც იღებდა იმდენნაირად არის დანახული, ერთიდაიგივე წერტილებიც კი რადიკალურად განსხვავდება სხვადასხვა ადამინის დანახულიდან.

ანუ "გაცურებული კადრები" ჩვენს ობიექტივებში არეკლილი სინათლეებია მხოლოდ.

მე ძალიან მიყვარს ეს ძიება და ამიტომაც ვიღებ ფოტოებს

ეგ თუ იუმორია, მგონი უადგილოა და ეგეც სულ მცირე. ხომ ასეა?

თითქოს ორი სხვადასხვა ადამიანის დაწერილია
პირველი არადამაჯერებელია...
მეორე ძალიან პესიმისტური. შენი ფოტოები კი მშვენიერი.... ვერაფერი გავიგე

ეკატერინესი უფრო მესმის როდესაც ამბობს:
"-რატომ ვიღებ ხელში ფოტოაპარატს - პრინციპში პასუხგაუცემელი დამრჩა."

Added @ [mergetime]1141851928[/mergetime]


იქნებ მითხრას მაინც ვინმემ ბოლოს და ბოლოს - რა ჯანდაბას გულისხმობთ აქ მაღალ ხარისხში?????
იქნებ მაშინ საერთოდ აღარც გამოვგზავნო არაფერი?!

ბიDია ბაბუა ეხლა ვწერ დანაპირებს აპარატის შესახებ აპარატის ყუთია სტაფილოსფერი აწერია 110 pocket
camera
color lens made in japan
electroflash
თვითონ აპარატს აწერიაMIKONAაქვს მრგვალი სტაფილოსფერი ღილაკი ასევეON და OFF კიდე აცერია700
Iso200 4_7Ft
iso400 5_11ft
მე აზრზზე არ ვარ რას ნიშნავს

ka_ta_rina,

110 pokcet ნიშნავს აპარატის კლასს - 13 X 17მმ ფორმატის "ჯიბის" კამერა. სხვა მის ფლეშს შეეხება. არ ვიცი გააჩნია თუ არა საკოლექციო ღირებულება. სხვა მხრივ არა მგონია რამე მნიშვნელოვანი იყოს.
მე მაქვს Minox-ის სუბმინიატურული კამერა. კლასიკაა, თან თანამედროვე, მაგრამ რად გინდა?! არასოდეს გადამიღია თუნდაც ერთი კადრი.
ეგენი უფრო ტექნიკის საოცცრებებს მიეკუთვნებიან.
კარგად შეინახე... ვინ იცის

ინდიელების ზოგიერ ტომს ჰქონდათ ასეთი ტრადიცია..... მოკლული მტრის თვალებს ჭამდნენ რომ მათი მტრის თვალით დაენახათ მსოფლიო.... მეც რაღაც ეგეთი მჩირს მაგრამ s tochnostiu da na oborot.... ja pitaius pakazat drugim jisn moim vzgliadom... eta tak.......
no a kameru ja vzial v ruki davnim davno.... vdetstve.... tagda mne nravilis urodi.... i ja na ulica snimal urodov!.... a vo vremia voini ix bilo mnoga... nu potom papa mne kupil mini laboratoriu... i praiavliat plionku i pechatat fotki dlia menia bilo celim ceremonialam.... mne eta ochen nravilos eta bilo moei pachti edinstvenoi zabavoi... potom ja zabrosil eta delo mnogo let spustia.... karoche 5 let tamu nazat kagda ja upal s 6 mertovoi vertikalnoi rampoi u slamal nogu... i ne mog bolshe katatsa na sleite... sidia v kaliaske invalida i smotrev na pacanov katorie katalis... komde podashol odin pacan i poprasil sniat evo triuki odaljil fotoaparat.... ja skateboarding znal iz nutri karoche chtio kak delalos i kakoi rakurs bil bi samim krutim.... tak sdelal paru fotok.... na sleduishi den on menja opiat poprasili snimat patom ktot drugoi podoshol.... itak daleeee..... vse shitali chto ja klasno snimaiu.... nu ja toj tak shital.... nu a patom gdeta 4-5 mesiacov tamu nazat xotia mojet i 3 ne pomniu sashol siuda... posmotrel vse eti fotki i mne pokazalos chto tut slishkom vialo i nadoo podbodrit rebiat.... podkinut extreme.... no ne tut ta bilooo... snachala kagda gavarili chto maia fotka ne kuda ne gaditsa ja zlilsia... upotrebliali kakieta termini vrode peresvet expozicia i tak daleee..... nu podumal ja.... chtota tut ne tooo. ili ja duraki ili oni vse durakiii... no potom podumal ne vse je oni pogalovna duraki znachit ja vchomta ne prav tak posmotrel chto tut bilo za chtiva....... prochital malok...... potom esho pochital potom film posmatrel potom esho knijku.... i chital vsio podriad....... i ponjal chto ja ne kakoi na xren ne klasni fotograff.... i shas pitaius vot kapnut po glubje... chtob uznat esho bolsheee. extrim snimat trudnavato... i ne tolko.... i seju shas i dumaiu.... kakovaje figa ja vzial kameru vruki??

'თითქოს ორი სხვადასხვა ადამიანის დაწერილია '

მაპატიეთ, გუშინ ძალიან ვჩქარობდი და მაინც სურვილმა მძლია ორი სიტყვა დამეწერა, სიჩქარე თანაც რაჭველის აჩქარება აპრიორი გაუგებრობამდე მიდის ხოლმე j/k

თქვენ მართალი ბრძანდებით, მე მართლაც ორი სხვადასხვა ადამიანის ნათქვამი დავწერე.
კარგად მესმის რომ ძნელი დასაჯერებელია, მაგრამ არასოდეს სულ რომ ერთი წამით იყოს ერთი კადრი მეორესგან დაშორებული დამეთანხმეთ რომ ის უკვე სხვა კადრია, ანუ უკვე სხვა ფოტო, სხვადასხვა დროს საგნები სინათლეს სხვადასხვა ნაირად ირეკლავენ
სწორედ ეს სინათლის თამაშია ფოტოგრაფიაში რაც ჩვენ ძალიან მოგვწონს
კარტიე ბრესონის ფოტო თუ გახსოვთ, ჭაობი აქვს კვატით გადაღებული, ფოტო შავთეთრია მაგრამ იქ სინათლის მონაცვლეობა, მზის და ჩრდილების სიჭრელის თამაში სრულ განცდას ქმნის რომ ფოტო ფერადია, უყურებ ფოტოს და ხედავ გენიოსს რომელიც თავის საქმეში PELEა.
მე ამ სინათლეებზე ვლაპარაკობ და ამ სინათლეების აღქმაზე, ესეც ერთერთი მიზეზია ალბათ რატომაც მიყვარს შავთეთრი ფოტოები...

ოოოო მე მგონი კიდე ვერ ვხსნი კარგად

მიყვარს აზრიანი ტოპიკები...

Bidzia Babua, დიდი მადლობა შენ ამ თემისთვის!
დიდი მადლობა მონაწილეებს უღრმესი სიმსუბუქისთვის!
ბოლოს, განსაკუთრებული მადლობა ლომზე ამხედრებულ ამორძალს:

ერთი პაწია შენიშვნაც: აქ სიტყვა "ჩემი აზრით" სრულიად ზედმეტია.
ნება მიბოძეთ, სწორედ აქედან გავაგრძელო ეს თემა.
ახლა კი, დილა მშვიდობისა, "რა ლამაზად თენდება..."

ფოტოებს რომ ვიღებ ვმშვიდდები, შეიძლება ითქვას ჩემ შექმნილ სამყაროში გადავდივარ,სადაც ყველაფერი ფერადია ცუდი ხასიათიდან გამოვყავარ. შეიძლება ითქვას თერაპიის მსგავსი რაღაცაა ჩემთვის

მეც

კამერა იმიტომ ავიღე ხელში რომ მქონდა. მაგალითად ერთი ჩემი მეგობარი არ იღებს კამერას ხელში, იმ უბრალო მიზეზის გამო რომ არ აქვს კამერა. ვინაიდან მე მაქვს კამერა ხშირად ვიღებ ხელში და არა ფეხში. ჩემი ცხოვრება შეცვალა ერთმა ღილაკმა, არ ვიცი ღილაკს რა ქვია, ალბათ მითიური ღილაკს ეძახიან ფოტოგრაფები. ასე რომ კამერის აღება ხელში გამოიწვია უსაქმურობამ.

რატომ? რატომ და რაღაც ადრენალინის მოზღვავებას ვგრძნობ, როცა კამერა მიჭირავს ხელში, როცა ვიუფაინდერში ვიხედები და ღილაკს ვაჭერ ხელს, შემდეგ მისტიური ხმაა და დადებითი გრძნობების მოზრვავებას ვგრძნობ (ალბათ ადრენალინის ბრალი უნდა იყოს) , რომ ძნელია არ მომწონდეს

მოკლედ ფოტოგრაფია, ფოტო კამერა ჩემთვის ახალი შთაბეჭდილებების, ახალი შეგრძნებების, აღმოჩენების როგორც სამყაროში ისე საკუთარ თავში საშუალებაა, მომწონს ის სამყარო რომელსაც ვიუფაინედრში ვხედავ, როგორსაც მევაფიქსირებ და არა მარტო მე როგორსაც სხვები აფიქსირებენ, მოკლედ ეს ერთ-ერთი საშუალებაა თვითრეალიზების, საკუთარი თავის შეცნობის, სამყაროს აღმოჩენის.... და ამ აღმოჩენების მრავალფეროვნებისა და მრავალჯერადობის გამო უფრო და უფრო მიზიდავს ეს ჩემი შავი ზენიტი და მისი ჰელიოსის "პიდისიატკა"


მოკლედ პოტოგრაფიისადმი დამოკიდებულება ჯერ მაინც გაუცნობიერებელი მაქვს და მაინც სტიქიური, თუმცა ვფიქრობ ეს ასეც იქნება ბოლომდე და მინდა გითხრათ მე ეს სტიქიურობა მომწონს კიდეც

ფოტოსურათების გადასაღებად

ხოოოოოო
საინტერესო თემაა!!!

ახლაღა აღმოვაჩინე


რთული კითხვა დასვა ბიძია-ბაბუამ...

ისეთი კითხვაა დაახლოებით რომ მკითხონ რატომ ლოცულობო...
მეც ვუპასუხებ იმიტომ რომ შევინარჩუნო სულის სიმშვიდე და გადავცე ჩემი ემოცია გაჩერებულ კადრს... ოღონდ გულით უნდა აკეთო ეს, თორე ნერვებს აიშლი და დაანებებ ამ ლოცვას თავს...

ეს ხელოვნებაა და სულიერებასთანაა პირდაპირ კავშირში(ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ასეა)

ვიღაცამ შეიძლება დაიწუნოს ჩემი ფოტოები და ეგ არაფერი

მარა თუ შემიგინა ეს უკვე დიდი დარტყმაა ჩემთვის

IMHO არის ისეთი მომენტები, რომლებზეც უბრალოდ არ ღირს ფიქრი.. ანუ აკეთებ ე/ი გინდა და არ არის აუცილებელი ეძებო ამაში + და -

მართლაც რომ საინტერესო კითხვაა.
მამამ შემაყვარა ფოტოგრაფია, მასაც ძალიან უყვარდა... ჩემს მეხსიერებაში წარუშლელ კვალად დარჩა პატარაობისას მამასთან ერთად წითელი შუქით განათებულ ოთახში (მაშინ ასე აღვიქვამდი) თითოეული სურათის გამჟღავნებისა და შედეგის მოუთმენელი მოლოდინი. ექვსი წლის ვიქნებოდი ალბათ პირველი კადრი რომ გადავიღე სმენით, შემდეგ ვილია-ავტო, მოგვიანებით ზენიტი...
ახლა, კამერის ხელში აღება და რაიმე, თუნდაც სულ უბრალო კადრის გადაღება (აბა შედევრების შექმნისაგან ძალიან შორსაა ჩემი ხედვა, ნიჭი და მონაცემები) ჩემთვის სულიერი საზრდოს მიღებასთანაა გაიგივებული. მარტივად რომ ვთქვა ისეა, კარგად რომ შია ადამიანს და ლაზათიანად დანაყრდება . მოკლედ ბავშვობიდან მიყვარს ფოტოგრაფია.

ხასიათის ცვლილებები, გამომეტყველება ადამიანის სახეზე და მათი დაფიქსირება ზუსტ მომენტში, ჩემთვის ესაა საინტერესო ჯერჯერობით,მერე ვნახოთ

დარწმუნებული ვარ, ყველას, ვისაც უჩნდება ეს სურვილი, ქვეცნობიერად მაინც იცის რატომ

მაგრამ ეს ისეთი ფაქიზი რამეა და ისე ღრმად დევს რომ ძალიან ძნელია ასე თქმა...
რატომ ჩნება ფუნჯის აღების სურვილი? რატომ გარბიან თითები კლავიშებისკენ?
რატომ გვიყვარს? რატომ..? რატომ...? და ასე უსასრულოდ...
და რატომაა ეს ყველაფერი ასე ძლიერად და ღრმად ჩადებული ჩვენში?
ეს ყველაფერი განასხვავებს ადამიანს ცხოველისგან. ეს ყველაფერი ჩვენი არსებობის რაობა და არსია. ზოგს სულ არ აინტერესებს, თუ "რამ შეჰქმნა ადამიანად", რად არის ადამიანი. რაღაცა აზრით ეს ყველაფერი ჩვენი ადამიანობის გამართლებაა; შემოქმედმა ჩვენ თავის ხატად შეგვქმნა და მოგვანიჭა უნარი შევქმნათ რაღაც თუნდაც სულ მცირე, როგორც თვითონ შეგვქმნა ჩვენ.

ო ეს ჩემი განსხივოსნებული ხედვა
რომელიც
აღვიძებს ჩემში მეორე მეს და იწვევს ლტოლვას მისადმი


რაარი ძაან ბრძნულ რაღაცეებს რო წერთ?

ეხლა სერიოზულად დავფიქრდი მასზე თუ რატომ ვიღებ ხელში ფოტოკამერას...

ეს ნამდვილად განპირობებულია ერთობ მნიშვნელოვანი ძვრებით ჩემს ნერვული სისტემის ნეირონული ნაწილის კანტონალურ-ფიზიონორმატიულ კვარკების ნაცრისფერ ნაწილში, ერთი შეხედვით ეს ცხადია მაგრამ თუ ცოტა ღრმად ჩავიხედავთ საკითხში აღმოვაჩენთ რომ კანტონალური ჰიპერ-ქოლეოსტერული მონოგამების ზეიდეალისტური ლუმინოღერძული კვეთა არ არის ტოლდიდი სირიული წარმოების ტურბოხრახნული ძრავის ტურბინის ფრთის მოძრაობაში მომყვანი ანტიგრავიტონული ნუივთიერებების ქიმიურ რეაქციაში შესვლის შედეგად განოყოფილი არაბუნებრივი, ლიგოსტრატეგიული, და მონოქრომატული სინდიოფალიზმის ქარტიისა. ზემოაღნიშნულიდან შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ თეოასტრალური სინდიკატიზმის კოპირებაა შიშველ რეალობაში და ლაქტოგენური სტრომბოციტების არსებობა სრულიად ცხადია.

იტოგში ერთი სიტყვით რომ ვთქვათ მევასება გადაღება და იმიტომ ვიღებ ხელში კამერას