Nino Baidauri, ვიცი კაცო რომ არ მედავები

ვსაუბრობთ
Lasha Palavandishvili,
მეც გადამიღია და მიდევს კიდეც ზოგიერთ გალერეაში კადრები, რომელზეც ხელიც არ მიხლია და ა ბატონო: D700, მაიამი, საუს ბიჩი, მოძრავი მანქანიდან და ექსპოზიციაც, ფერებიც ფოკუსიც ყველაფერი არი. რესაიზი მეტი არაფერი გამიკეთებია:

ასეთი კადრები მაქვს ათასობით, პეიზაჟებიც და არქიტექტურაც და ზღვაც.
მაგრამ ისეთ ფოტოებს, რომელსაც ვამზადებ გასაყიდად, გამოსაფენად, გასაჩუქებლად და სხვა და სხვა, კომერციული მიზნებისათვის - უპასუხისმგებლობა იქნება ჩემი მხრიდან მათი გაუწმენდავად და ხელის შეუვლებლად, დაუმუშავებლად გაცემა. ეს არაპროფესიონალურია.
ძალიან ბევრჯერ როცა ფოტო მიმიყიდია უცხოური ჟურნალისათვის ან საიტებისათვის, ერთ-ერთი შეკითხვა იყო: დამუშავებულია თუ არა და რა პროგრამითაა. თავიდან ვუპასუხე, რომ მომიწია დამუშავება მცირე დეტალების შესწორებისათვისო და გამაწყვეტინა ტიპმა და მითხრა, დაუმუშავებელი თუ არაა მაშინ დაამუშავეო და მერე მომეციო.

მერე მივხვდი რატომ აკეთებს ამას. იმ ხალხს, ვინც ფოტოებს ყიდულობს ჟურნალებისათვის (უცხოელებზე მაქვს საუბარი) დაუმუშავებელი ფოტოები არ აინტერესებს, იმიტომ რომ მერე თავის დიზაინერს კიდევ დრო უნდა ახარჯვინოს, ავტორს ცალკე უნდა შეუთანხმდეს, იმიტომ რომ არ აკმაყოფილებთ ეს ორიგინალი ფაილები რა

დღევანდელ ფოტოგრაფიის ჟურნალებს თუ გადახედავთ, იშვიათად იპოვნი დაუმუშავებელ ფოტოს, ან საერთოდ ვერ იპოვნი, არაა ეგ გაყიდვადი პროდუქტი.
მე არ ვსაუბრობ დოკუმენტურ ფოტოებზე, სხვა ყველაფერი მუშავდება.
თუ გინდა რომ გაყიდვადი იყოს პროდუქცია, დამკვეთის სტანდარტი უნდა დააკმაყოფილო, დამკვეთს მოსწონს კარგი, სუფთა, უხარვეზო ფოტო, რომელიც მოსწონს მასიურად ბევრ ადამიანს და არა მარტო ფოტოგრაფიაში ჩახედულ ადამიანებს. მათ უნდა მოსწონდეთ საბოლოო შედეგი და საერთოდ არ აინტერესებთ რამდენადაა ის დაშორებული ორიგინალს.