ასე ემართებოდა ხოლმე ხშირად ყაფლანას, ხან მხედრიონები ელანდებოდა, ხანაც უაზრო მკვლელობები.. ვერავინ გაიგო ეს საიდან ან რატომ უტრიალებდა თავში.. ასეა თუ ისე.. ყაფლანამ მიმოიხედა ოთახში, ანანო წასულიყო.. მაგიდაზე პატარა ფურცელი ეგდო, ზედ ნომერი ეწერა, ალბათ ანანომ დატოვა..
ყაფლანამ კურტკა მოიცვა და გარეთ გავიდა, საღამო იყო უკვე, თუმცა არ ბნელოდა.. გრილოდა.. არ იცოდა სად წასულიყო, უცბად ერთი აზრი მოუვიდა თავში..
მიმოიხედა და დაიხარა,თასმის შეხსნა დაიწყო,თან თვალებს ისე აცეცებდა აქეთ-იქეთ თითქოს დარწმუნებული იყო,რომ ვიღაც უთვალთვალებდა,თუმცა სულ ტყუილად,ქალაქში ღამის 4 საათი იყო,სამარისებულ სიჩუმეს მხოლოდ წვიმის წვეთების ხმა არღვევდა. ყაფლანამ ფეხსაცმელი გაიხადა,მაღლა ასწია და ისე გახედა როგორც გამოცდილი იუველირი ბრილიანტის თვალს უყურებს შესამოწმებლად.ოდნავ ხელში შეანჯღრია,დაბლა დახარა და საფენის ქვეშიდან დაკუჭული ფურცლის ნაგლეჯი ამოიღო. წამოდგა,ფურცელი გაშალა და წარბები სამჯერ ისე აათამაშა თითქოს დოღზე მოგებული ბილეთი სჭეროდა ხელში. ფურცელის ნაგლეჯზე მისი ბავშვობის მეგობრის მისამართი და ტელეფონის ნომერი ეწერა,რომელიც ამ რამოდენიმე დღის წინ შეხვდა გასვენებაში.საინტერესო იყო მათი შეხვედრა,თორმეტი წლის უნახავმა ორმა მეგობარმა ერთმანეთი ჩასასვენებლის აქეთ-იქეთ აღმოაჩინეს პროცესიის დროს,ორივე წინა რიგში იდგნენ,მხარზე გაედოთ სასახლე,თან წინ იყურებოდნენ რომ ფეხი არაფრისთვის წამოეკრათ,თან ერთმანეთს უღიმოდნენ დარცხვენილად. ყაფლანა სწრაფი ნაბიჯებით გაუყვა სანაპიროსკენ ჩამავალ ქვაფენილს,მას მეგობრისკენ მიეჩქარებოდა,ნაბიჯს აუჩქარა,გზაზე ტაქსი შეამჩნია,ხელი ისე დაუქნია მნახველს ლენინის ძეგლი მოაგონდებოდა რამოდენიმე ათეული წლის წინ თბილისის ცენტრალურ მოედანს რომ ამშვენებდა. ტაქსში ჩაჯდა,მძღოლს ტავაზიანად მიესალმა და ფურცელზე დაწერილი მისამართი უთხრა.ყაფლანას ყურადღება უცბად ტელეფონის ნომერზე გადაერთო,ის ერთიანად დაიძაბა,წარბები რომლებიც რამოდენიმე წუთის წინ სიხარულით თამაშობდნენ ახლა ერთიანად მოიქუფრნენ.მარცხენა ხელით უხერხულად მოიქექა გაცრეცილი ყავისფერი ტყავის ქურთუკის ჯიბე და იქიდან ის ფურცელი ამოაცურა რომელიც ანანომ დაუტოვა მაგიდაზე.დაჟინებით დააცქერდა ორივე ნომერს და ერთიანად გაქვავდა....ნომრები ერთმანეთს ემთხვეოდა.ყაფლანა დაბნეული იყო,არაფერი ესმოდა,რატომ ემთხვეოდა მისი მეგობრის სახლის ნომერი იმ გოგოს ნომერს რომელთანაც ის აგერ უკვე 3 წელია პერიოდულად ურთიერთობდა? დიდხანს ფიქრობდა ყაფლანა,სანამ უეცრად მძღოლის ომახიანმა ხმამ არ გამოაფხიზლა:
- გადადგება?! ვინ? მძღოლმა ისეთი ეჭვის თვალით შეხედა თითქოსდა უცხო პლანეტიდან ჩამოფრენილ მგზავრს, რომ ყაფლანა მიხვდა, სიტუაცია უნდა გამოეწორებინა. - აა, პრეზიდენტი? ვნახოთ, ვნახოთ. ყაფლანმა მანქანის ფანჯარა დაწია და თავი გაყო. მძღოლი მინიშნებას ვერ ჩაწვდა და გულმოდგინედ დაიწყო დღის განმავლობაში ათასი ჯურის ადამიანთან გამოცდილი მონოლოგი. ცხოვრების გაუსაძლის პირობებზე, დიპლომებსა და ნარკომანებზე. ამასობაში წვიმის გრილმა წვეთებმა ყაფლანას ლოგიკურად აზროვნების უნარიც დაუბრუნა და მძღოლის მონოლოგის ფონზე, რომელიც უკვე ისე მონოტონურად ჩაესმოდა ფიქრში, როგორც რულმორეულს მატარებლის გუგუნი, შესაძლო ვარიანტების დალაგებას შეუდგა. თუმცა ვარიანტი იყო ერთადერთი, ძალიან ბანალური. ისევე როგორც ყველაფერი "ცხოვრებისეული", "ჟიზნენის" რომ ეძახიან, ისეთი და ძალიან უსიამოვნო. ანანო მისი ბავშვობის მეგობრის ან ცოლი უნდა ყოფილიყო და ან საყვარელი. ნებისმიერ შემთხვევაში, რა მხედრიონელური მოკლე ჩართვებიც არ უნდა ჰქონოდა ყაფლანას პერიოდულად, მაინც არამორალურად ეჩვენებოდა ძმაკაცის ქალთან ურთიერთობა. მაგრამ ისიც ვერ გაეგო, რატომ უნდა მიეცა ანანოს იმ სახლის ტელეფონის ნომერი, სადაც იმ მამაკაცთან ერთად ცხოვრობდა, რომელიც მისი პოტენციური ქმარი ან საყვარელი უნდა ყოფილიყო. თანაც იმის გათვალისწინებით, რომ ყაფლანა ანანოს ისეთ გოგოდ იცნობდა, "ჟიზენენი" ფილმებში რომ კდემამოსილი ასულები არიან ხოლმე და მამალი დედამთილები რომ ოცნებობენ ეგეთი რძლის პოვნაზე. მოკლედ ამასობაში ყაფლანამ დანიშნულების ადგილსაც მიაღწია. მძღოლს, რომელსაც ამასობაში ლაპარაკის ხალისი დაჰკარგოდა, ფული მიაწოდა და მანქანიდან გადასვლისთანავე სიგარეტს მოუკიდა. დროის გასაყვანად და ბოლთის საცემად, სანამ მოიფიქრებდა, როგორ მოქცეულიყო. თან წასვლა უნდოდა და თან ცნობისმოყვარეობაც სძლევდა. მაინც ასვლა გადაწყვიტა. ჩაბნელებულ სადარბაზოში კიბეებს აუყვა, კატაც დააჩხავლა. კიდევ კარგი, იმდენად ბნელოდა ფერი ვერ დაინახა, ცრუმორწმუნე იყო ჩვენი ყაფლანა, კატა კიდევ კუნაპეტივით შავი გახლდათ. როგორც იქნა, მერვე სართულს ააღწია, ზარს მიაჭირა და მანამდე არ აუშვა, სანამ კარს უკნიდან ჩუსტების ფრატუნის ხმა არ მოესმა.
კარი უღიმღამოდ გააღო წითურმა, გრძელფეხება ასე დაახლოებით 25 წლის გოგონამ.. -აა, მოხვედი ყაფლან? შემოდი, ვახო იქეთაა პოლიტიკურ დებატებს უყურებს (ჩაიცინა ირონიულად ელენემდა თავი გააქნია) ყაფლანა მეორე ოთახში გავიდა, სადაც ხორცისფერ დივანში მოკალათებული მისი ბავშვობის მეგობარი ვახო იყო.. რომელიც მუდამ პოლიტიკურ გადაცემებს უყურებდა, განსაკუთრებით მიტინგები იტაცებდა, ხალხმრავლობა უყვარდა, ასე ამბობდა, ამ ხალხში ჩემს სისხლს ვგრძნობო, თუმცა აზრი არ ჰქონდა ეს ხალხი ოპოზიცია იქნებოდა თუ პოზიცია, ხალხი ხალხიაო.. ფეხები პატარა სკამზე ჰქონდა შემოლაგებული, ხელში კი მობილური ეჭირა და შიგადაშიგ საჭირო ზარებს პასუხობდა.. ვახოს, დიდი საწარმო ჰქონდა, საპნებსა და ფხვნილების 2 ქარხანა მას ებარა, მაგრამ ამ მიტინგების დროს გაჩერდა წარმოება და ისიც სახლიდან იძლეოდა ბრძანებებს.. ყაფლანამ მხარზე მოუთათუნა ხელი ვახოს, რომელიც მთელი სერიოზულობით უყურებდა ტელევიზორს და ვერც გაეგო მეგობრის შემოსვლა.. -ვაა, ყაფლან, შენა ხარ? რამ შეგაწუხა ასე გვიან, ხომ მშვიდობაა? - კი, კი ვახო, მშვიდობაა.. უი, იცი დღეს ჩემთან ვინ იყო? ვერც წარმოიდგენ.. გახსოვს ანანო? -ანანო? -ჰო, ჰო ანანო, რა გჭირს აი ჩემი თანაკურსელი რომ იყო.. ვახო, ანანო.. ვახომ წარბები აწია და უცნაურად გაიღიმა, თითქოს თქვა, ანანოს რა დამავიწყებსო.. - ჰო, ჩემთან იყო მოსული.. სულ არ შეცვლილა.. თუმცა რა შუაშია ანანო, მე სულ სხვა რამეზე მოვედი შენთან.. ერთი სათხოვარი მაქვს და ვიცი, უარს არ მეტყვი..
ამასობაში გუჯა გაიჩითა, სისხლიანი თვალებით შეხედა ლევანას და .... - არა ბატონო გუჯა, ნუ გამიმეტებთ, ამ ერთხელ კიდე მაპატიეთ, გემუდარებით მიხვდა არაფერი გამოუვიდოდა და რაღაცეებს ბურტყუნებდა თავისთვის, თვალებში უიმედობა, სასოწარკვეტილებ ჰქონდა - შე ჟურნალსტო, ბრაზით ამოუვიდა სადღაც ხორხიდან გუჯას, ყაფლანას ლუდს ჭიკით ასმევ სადისტო?! - მაგიც? იკითხა ლევანმა და გრძნობა დაკარგა....
ბოლო კადრი წინა პლანზე მესამედში თვალებ არეული პირსისხლიანი გუჯა ნახევრად ცარიელი ყაზბეგის ბოთლით ხელში უკანა პლანზე იტაკაზე გათხლაშული ლევანა ანანოს კივილი , ელენეს ხითხითი და ზარი მოსკოვიდან
მშვენიერი სცენარი გამოვიდა ახლა ადექით და ფილმი გადაიღEთ, თუ კინო არა ფოტოფილმი მაინც ოღონ კაპოს სასტავს მე მოვიყვან და ბებრუხანას მაგივარად ლევანას მივახვრიტავ
ჩემი თვალით დანახული: კაფეში მსხდარი ხელოვანთა ასოციაცია ერთმანეთში ფუსფუსებდა და ვერც კი წარმოიდგენდა, რომ სულ მალე გუჯა შემოვარდებოდა. არც არაფერი ანიშნებდა მის მოსვლას. ჩვეულებრივი დღე იყო არც კარგი არც ცუდი. მე ვიჯექი და ვუყურებდი იქ მჯდარ ხელოვანებს, რომელთაც მე გავერიყე და ზედაც არ მიყურებდა. არ ვიცი რას ფიქრობნენ, ფაქტი კი ის იყო, რომ იქ არცერთს არ ვეპიტნავებოდი. პრინციპში პიროვნულად მე არავის არაფერს ვუშავებდი, უბრალოდ არ მოწონდათ ჩემი ხელოვნება, თავისი წესები ქონდათ თავისი აღქმის უნარი და ამიტომ ჩემი დაბალი დონის ხელოვნება მათთვის უინტერესო და მიუღებელი იყო. მე კიდე ვიჯექი და დღიურში რაღაცას ვწერდი. ჩემს წინ ორი წყვილი ზასაობდა და ძალიან მიშლიდა ნერვებს. ჩემთან ცხვირაბზუებული ოფიციანტი მოვიდა. -რა გინდა? . ის მკაცრად იკითხა, რომ წამით დამავიწყდა კიდეც, რომ მისი კლიენტი ვიყავი. -ყავა თუ შეიძლება. თან ჩემს წინ მჯდომ წყვილს გავხედე, რომლებიც ერთმანეთის ტუჩებს დაუნდობლად ზილავდნენ. -როგორი? ისევ მკაცრად და თან რაღაც ოდნავი ცინიზმით მკითხა. მე არც კი შემიხედია მისთვის. -ხსნადი. და თან წყვილს შევხედე, რომელთა ენებიც გველგესლასავით ერთმანეთში სრიალებდა და თან ხალხსი დასანახათ. პროტესტის გრძნიბა გამიჩნდა, ავფორიაქდი, მინდოდა რაღაც ჩამერტყა ან დიდი სათლით ცივი წყალი გადამესხა ამ სყვილისთვის. ოფიციანტმა ყავა დამიდგა მაგიდაზე. მაგრამ ისე უხეშად, რომ ოდნავ ლამბაქზედაც გადმოუქცა. ყვა იყო უფერული და გრილი. ყავა კი არა შარდი იყო ნამდვილი. წერის დროს ცოტა გავიჭედე და სიუჯეტის განვითარებისთივის რაღაცა მაკლდებოდა. ამიტომ ცოტახანი კალამი დავდე და ხელოვანთა ასოციაციას თუ სექტას გადავხედე. რომლებიც შეკრებილიყვნენ და რაღაცას უყურებდნენ. მეც დავინტერესდი. როცა კარგად დავაკვირდი დავინახე, რომ ეს ხალხი ცარიელ ტილოს უყურებდნენ და მსჯელობნენ, მის გენიალურობაზე. თან ვირაცა გუჯას ახსენებდნენ მხატვარს, რომელმაც ეს ტილო დატოვა კაფეში. ერთერთი ხელოვანმა ოდნავ უკან დაიხია, სათვალე ჩამოიცია და თქვა: გენიალურია! რა ფერები, რა კომპოზიცია. მე კიდე ვუყურებდი და აშკარად ცარიელი ტილო იყო. თქმას კი მოვერიდე, სამასხროდ არ ავიგდო თავი მეთქი. ამიტომ მეც დაჟინებით დავაკვირდი. მეორემ თქვა ასეთი ნახატი ჯერ მას არ შეუქმნია. ეს არის ეპოგეა! ეს არის ავანგარდი! ეს არის ხელოვნება! მე კი ძალიან შეშინებული და გაკვირვებული ვუყურებდი ამ ცარიელ ტილოს, რომელიც არაფერს არ მეუბნებოდა. კამათი ატყდა. ზოგი სურათის სახელის გამოცნობას ცდილობდა. ზოგი რას ამბობდა ზოგი რას. ამ სჟაბაასში იყო ხალხი როცა კარი ჟიქურ გაიღო და ვიღაცა ოფლიანი კაცი შემოვარდა რომელმაც განწირული ხმით იყვირა: “გუჟა მოდის!” და დაეცა. ხალხი შეცბა. Oფიციანტებმა წმენდა დაიწყეს, ხალხი აფორიაქდა ზოგი რას ამბობა ზოგი რას. მე ჟერ დავიბენი, მაგრამ მერე აზრზე მოვედი და წაქცეული კაცის გამოფხიზლება ვცადე. ის ის იყო, რომ გამოვაფხიზლე და ისევ გაიღო კარები. კარში ვიღაც ჭაღარა წვერიანი კაცი შემოვიდა. ჩემს მკლავზე დაწოლილმა სულმიხდილმა კაცმა გაიხედა და ესრეთღა ოდენ თქვა : გუჟ . . . და ისევ გული წაუვიდა. Aამ დროს ოთახში ვიღაცამ იყვირა გუჟაო და დაემხო ძირს. მასთან ერთად ყველა დაემხო! ფეხზე მხოლოდ ოფიციანკა, რომელსაც ხელები გადაჟვარედინებულად ბარზე დაედო და ზემოდან თავისი მკერდი თითქოსდა ვიღაცის გამოსაჟავრებლად გამოეფინა, მე, რომელიც სულმიხდილი კაცის გამოფხიზლებას ვცილობდი და ის სათვალიანი კაცი დავრჩით. -რამეს ხო მარ ინებებთ გუჟა? იკითხა ოფიციანტმა და გაეღიმა. -არაფერს. Uპასუხა გუჟამ. Aმის შემხედვარე ცოტა არ იყოს სახტად დავრჩი მთელი ხელოვანთა ასოციაცია ძირს იყო გართხმული და ხმას არ იღებდა. Gუჟა ფეხაჩქარებით, მაგრამ არც თუ ისე ნერვიულად მივიდა ტილოსთან და აიღო. ის ის იყო გამობრუნებას აპირებდა, რომ სათვალიანმა კაცმა ჰკითხა: უკაცრავად ბატონო გუჟა, მაგრამ ჩვენ აქ ვკამათობდით ამ ნაწარმოებზე და გვაინტერესებს მისი სახელი. გუჟა ჟერ დაიბნა, ვერ მიხვდა რას ეკითხებოდა, მერე გადახარშა, ჩაიქირქილა და უთხრა: “ტრიაპკა”. -ბოდიში? -ტრიაპკა, ტრიაპკა ჰქვია. -გმადლობთ. Gუჟამ კაფე დატოვა თან ულვაშებში ირონიულად ეღიმებოდა. Mისი გასვლა და ამ ჩემი ცოდვით სავსე კაცის გამოფხიზლება ერთი იყო. მე გადავხედე დაჩოქილ საზოგადოებას და ფრიად სახტად დავრჩი. მოხუცი კაცი კი თითებს აცკაპუნებდა და ბურტყუნებდა: ტრიაპკა . . . ტრიაპკა . . . უცბათ მასთან ახალგაზრდა გოგონა მივიდა, ცოტა ექსტრავაგანტული, ხუჭუჭა თმით და უთხრა: ხომ გითხარით ბატონო, რომ ამ ნაწარმოებს ნაჭერი ჰქვია. მე ძალიან დაბნეულმა ფული გადავიხადე, ჩემი დღიური ავიღე და სასწრაფოდ მოვშორდი იქაურობას.
რაღაც კარგი მოიფიქრა ლევანმა და ჩვენ კიდე ჩავაბანძეთ და გავაუბედურეთ. ნუ, როგორც ქართველებს გვჩვევია ხოლმე. მოდი ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ. ნუ ესეც გვჩვევია ქართველებს, ჯერ უნდა დავანგრიოთ ბოლომდე და მერე ისევ ავაწყოთ, რაღაც ლეგოსავითაა გასართობია. დაანგრევ ააწყობ დაანგრევ ააწყობ და ა.შ. სანამ ხელში არ შემოგეფშვნება და ამერიკელი მეზობელი არ მოვა სუპერ წებოთი მოკლედ დავიწყოთ, დავწეროთ! ვიგუგუნოთ!
მზე ისევ ისე ამოიდა, როგორც გუშინ წინ და ისევ ისე აპირებდა ჩასვლას როგორც გუშინ ამ დროს, მაგრამ მარიამი და მიკლოხო მაინც იჯდნენ და უყურებდნენ, როგორ ჩადიოდა მზე ზღვაში. ზღვა ირეკლავდა მზეს. მიკლოხო ქვებს აურებდა და ვერაფრით ხუთჯერ ვერ გაეცურებინა. მარიამი კიდე იჯდა და მელანქოლიურ, ეროტიკულ, სევდიან ხასიათზე გახლდათ. მიკლოხომ ბოლო ქვა გააცურა და უკვე მეათედ, რომ ვერ შეასრულა თავისი საწადელი ერთი კარგი შეაკურთხა ქვასაც, ამ თამაშიც მომგონსაც და იმ ადგილსაც. მარიამს გინება არ უყვარდა, მაგრამ უყვარდა მიკლოხო და ამიტომ მისი გინებაც ყურში ძალიან ცუდად არ ხვდებოდა. (აი აქედან გააგრძელეთ. ორი რჩევა გამგრძელებელს 1. საჭიროა გამოკვეთოთ მოტივაციები 2. საჭიროა შეგვამზადოთ ალტერნატიული ფაქტორისთვის(ანუ პრობლემისთვის). აბა გააგრძელეთ
მარიამი მიკლოხოს სილუეტს ხედავდა და აკვირდებოდა, ცდილობდა გაერკვია მისი უყურადღებობის მიზეზი, თითქოს და მისი მოძრაობით რამეს გაიგებდა, მაგრამ ყოველთვის როცა ასე ჩაფიქრდებოდა, მიკლოხოს ხმა ამოატივტივებდა ხოლმე თავისივე მორევიდან. მიუხედავად იმისა რომ წინა ავტორმა მიკლოხოს გულგრილობა მიაწერა, გმირს ამაზე არც კი უფიქრია და რომ ენახა რა თვისებებით შევამკეთ აუცილებლად დაფიქრდებოდა, ალბათ გამოასწორებდა კიდეც, მაგრამ მიკლოხო წიგნებს არ კითხულობს. ასე რომ ცხოვრება ჩვეული მდუმარებით მიიწელებოდა, მისი გულგრილობა კი გამოფხიზლებულ მარიამს კვლავ ფიქრებში ითრევდა.
მარიამს ერთი სული ქონდა შეხებოდა მიკოხოს. ამისათვის, მხოლოდ საბაბს ეძებდა და ვერაფრით ვერ ეპოვნა. ძველი ხერხებიად არცერთი არ გამოდგებოდა. არც ცხოველების ყმუილი ისმოდა, მარიამს, რომ შეშინებოდა და ჩაკროდა მიკლოხოს და არც ისე ციოდა, რომ გათბობის მიზნით თავი მკლავში გაეყარა. მოკლედ მიზეზი ვერ ეპოვნა და მიკლოხოს მუჯლუგუნი გაკლრა, მიკლოხომ კი
მუჯლუგუნი ეგრე არ უნდაო,: თავი მოიქნია... და რაც ძალი და ღონე ქონდა შუბლით ჩაარტყა შიგ ცხვირში. მერე გაუღიმეს ერთმანეთს და ვიეტნამურ საფუნთუშის ცელქ მიმტანს კენჭების სროლა დაუწყეს ხელიხელგადახვეულებმა .
..... კი დაასლოკინა და ნერწყვი სასულეში გადასცდა. ჰაერი ფილტვებში აღარ გადასდიოდა და ხველა დაიწყო. "იდიოტი", გაიფიქრა მარიამმა და იმის ნაცვლად, რომ ბეჭზე ხელი მაინც დაერტყა, წამოხტა და ბულვარის მიმართულებით წავიდა... დაუკმაყოფილებელი აგრესია იგრძნობოდა მისი ხელებისა და კურტუმის მოძრაობაში. გვერდზე არ გაუხედავს, ისე წავიდა შაუამიანის ცამეტ ნომერში. სადაც ერთი ოთახი ჰქონდა დაქირავებული მეგობარ ლამრიკოსთან ერთად. შესასვლელი კარი დაკეტილი დახვდა, ისტერიკულად აჭერდა ხელს ზარის ღილაკს, სანამ როგორც იქნა, ლილი ბებოს ყურს არ მიწვდა ხმა. - მოხვედი? აღარ მიდიხარ? - არრრა. _ უხეშად მიუგდო მარიამმა ლილი ბებოს და კარი შეიჯახუნა. ლილი ბებომ თავი გადააქნია. არადა როგორ უნდოდა ლაპარაკი... ლილი ბებოს ყოველთვის უნდოდა ლაპარაკი, მაგრამ მისი მოსმენა არასდროს არავის უნდოდა. ძალიან მოკლედ გადაკრეჭილი თეთრი თმა ჰქონდა, ჭროღა თვალები, მაღალი თეთრი შუბლი და მკაფიოდ მოხაზული ტუჩები. კინოს პერსონაჟს გავდა... საგიჟეთში გამოკეტილ მოხუცს რემისიის პერიოდში. ვაი ლამრიკოსა და მარიამის ბედი, თუ კარი ღია დარჩებოდათ. დაუკაკუნებლად იცოდა შესვლა ლილიმ, კარებშივე დადგმულ სკამზე გოგოების მიყრილ ტანსაცმელს დააჯდებოდა, გამხდარ თითებში გოგოების მიცემულ სელპაკს ჭმუჭნიდა და პაუზის გარეშე ყვებოდა ძველი მდგმურების მოსაწყენ და ყოფით წვრილმანებს. ახლაც იფიქრა, გოგოების ოთახში შევალო, სახელური ჩამოწია, მაგრამ მარიამს კარის ჩაკეტვა მოესწრო. რაღას იზამდა, იქვე საწოლზე მიწვა და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა. ოთახში კი მარიამი ეგდო პირქვე საწოლზე და უკვე ნანობდა, რა ბზიკმა მიკბინა, რატომ გამოვიქეციო. იქნება და ხველა რომ გაუვლიდა მიკლუხოს, რა მომხდარიყო. ლამრიკო, როგორც ჩანს თავის ჯგუფელებთან წასულიყო. მიკლუხო, კისერზე პირსახოცმოგდებული მიდიოდა თავისი ბინისკენ და სულ არ ფიქრობდა, რატომ გაიქცა მარიამი. და რომც ეფიქრა, რა უნდა ეფიქრა აბა... მაშინ არცერთმა, არც მიკლუხომ, არც მარიამმა, არც ლილი ბებომ, არ იცოდნენ....
ნუ მაინც და მაინც ფეხმძიმედ არა, მაგრამ პურის რიგების დროს, რომ იტყოდა აი ეგრე ფეხმძიმედ იყო. მაგრამ ეს ჯერ თვითონაც არ იცოდა. მიკლოხოს და მარიამს კი აერიათ ურთიერთობა ერთი დარტყმის გამო, მაგრამ მალე შერიგდებოდნენ, რადგან ნათქვამიც კი არსებობს: ბიოტ ზნაჩეტ ლუბიტ. თუმცა რაც ორი კვირის წინ მოხდა უფრო მეტი იყო ვიდრე უბრალოდ დარტყმა. რადგან მიკლოხოს და მარიამის ურთიერთობა არც თუ ისე დალაგებული გახლდათ. ასეთი ურთიერთობა კი ბევრ ნერვიულობას, უხერხულობას და ცრემლებს მოიტანდა მაშ შემდეგ რაც მარიამი ტესტს იყიდდა და თავისი შარდით სავსე ერთჯერად ჭიქაში ჩააყურყუმალავებდა და ტესტის მაჩვენებელზე, pregnant-ის გასწვრივ ორი ხაზი გამოჩნდებოდა.
ის იყოდა ... მას შემდეგ, რაც შარდიის სუნით შეწუხებულმა, ცხვირზე ხელაფარებულმა ეს ავადსახსენებელი ორი მწვანე ჩხირი დაინახა,ხშირად ცქმუტავდა აზრებით ... რადგან ხორციელი ურთიერთობა არც არსოდეს ქონია მაკლოხოსთან... და გაახსენდა ის საღამო ... სანაპიროზე დარტყმის შემდეგ რომ გაცხარებული დაიძრა სახლისგენ და შურის საძიებლად გამვლელ ბიჭს ძალის დატანებით გაუღიმა ... თუმცა კი ის ბიჭი სახელად რაფიელი არც თუ ისე შეუხედავი გახლდათ...
მანამდე კი მარიამმა ჩვეულებრივად გაიღვიძა, ადგა, ცოტა თავი შეუძოდ იგრძნო, თავბრუ ეხვეოდა და ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს შიოდა, მაგრამ ყველა საჭმელზე გული ერეოდა. თავიდან ვერ მიხვდა რა ხდებოდა და რატომ დასჩემდა ეს ბოლო დღეებია თავბრუს ხვევა. ექიმთან უნდა წავიდეო ისიც კი თქვა. მაგრამ უცბათ გაახსენდა, რომ უკვე თვის ბოლო იყო და ამ თვის "სახადი" მოხდილი არ ჰქონდა. უცბათ ტანში სიცივემ დაუარა. ტანსაცმელი ჩაიცვა და აფთიაქში წავიდა. თავში მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა:
"რა საცოდავები ვართ ეს ადამიანები.... არა მაინც, რა საცოდავები ვართ ეს ადამიანები, თუნდაც მე და მიკლუხო, ვიღაც ერთი მოცლილის მოგონილი ორი არსება, მეორე მოცლილმა რომ ერთმანეთზე თავი გვახათქუნებინა, მესამე მოცლილს რომ ძაან უნდოდა რაიმე პორნო-ეროტიკული სიტუაცია გაეთამაშებინა ჩვენით, მეოთხე მოცლილმა თავის ჭკუით დამაფეხმძიმა, აგერ მეხუთე მოცლილი კი მოვიდა და თავი იმის ფიქრით გამომიტენა თუ რა საცოდავები ვართ ეს ადამიანები... საცოდავები ვართ აბა რა ვართ?? ეეეჰჰ სადა ხარ მიკლუუუუხხხ..."
ერთი ეული და გადარეული დღეს შუაღამეს და უკვე დილას მოჩვენებასავით დავდივარ ფორუმებზე.... არაფერი ახალი, საინტერესო..... სასიხარულო.... ისევ ნაცრისფერი და შავი ერთად ..... უსიცოცხლოდ... უკვე გათენებას იწყებს.... შიშველ ცარიელ ქუჩაზე ისევ გაიარა ... არა ჩაიქროლა მანქანამ და შუა ცარიელ ქუჩაში შუქნიშანზე გააჩერა.... მოთმინებით დაელოდა მწვანე ფერს და გზა განაგრძო..... შუა ღამეს შუა შიშველ ქუჩაში რა უნდოდა შუქნიშანზე წითელ ფერს.... ისიც ჩემსავით ათენებდა ღამეს უზაროდ.... ერთხელ განცდილი გრძნობა აღარასოდეს დაბრუნდება მეორედ...
ერთი ეული და გადარეული დღეს შუაღამეს და უკვე დილას მოჩვენებასავით დავდივარ ფორუმებზე.... არაფერი ახალი, საინტერესო..... სასიხარულო.... ისევ ნაცრისფერი და შავი ერთად ..... უსიცოცხლოდ... უკვე გათენებას იწყებს.... შიშველ ცარიელ ქუჩაზე ისევ გაიარა ... არა ჩაიქროლა მანქანამ და შუა ცარიელ ქუჩაში შუქნიშანზე გააჩერა.... მოთმინებით დაელოდა მწვანე ფერს და გზა განაგრძო..... შუა ღამეს შუა შიშველ ქუჩაში რა უნდოდა შუქნიშანზე წითელ ფერს.... ისიც ჩემსავით ათენებდა ღამეს უზაროდ.... ერთხელ განცდილი გრძნობა აღარასოდეს დაბრუნდება მეორედ...
შუქნიშნის წითელ ფერზე, ელასტიკურ ჯონს (ასე ეძახდნენ მას ბავშვობიდან), რომელიც ღამე შუქნიშნის წითელ ფერზე იყო გაჩერებული და თვითონაც არ იცოდა რატომ, ის დრო გაახსენდა, როცა მისმა მეგობრებმა იფიქრეს გავეკაიფებითო და დაბადებისდღეზე წითელი მოგრძო ფარფალა ნივთი აჩუქეს. თითქოს გასაგები ხუმრობა იყო და არაფერს ცუდს არ მოასწავლებდა, მაგრამ ჯონის ცხოვრებაში ამ წითელმა მოგრძო ფარფალა ნივთმა ყველაფერი შეცვალა. თავიდან ამ ნივვთ დანიშნულება არ ჰქონდა ერთი ჩაკეტილი ელასტიკური ბიჭის ცხოვრებაში ცხოვრებაში, მაგრამ ერთხელაც უაზრო დღით დაღლილი ჯონი თავის ოთახში შევიდა და უკვე ტრადიციულად ჩვეული ბინძური საქმიანობის მაგივრად წითელი ფარფალა ნივთი დანიშნულების მიხედვით გამოიყენა. ამის მერე მის ცხოვრებაში ბევრი რამ შეიცვალა.
ბევრი რამე შეიცვალა... ჯონის ბოლომდე სწამდა რომ ეს ცვლილება უკეთესობისაკენ წავიდა, თუმცა ცდებოდა... თავში მხოლოდ ერთი აზრი დასტრიალებდა "ჩვენზე არავინ ზრუნავს!"
დილით 8 საათზე გავახილე თვალები. როგორც ყოველთვის 10 წუთით ადრე სანამ მაღვიძარა გამაღვიძებდა თავისი მყრალი ხმით "дилинь, дилинь, дилинь, вставай бля немедленно", ტახტიდან წამოვდექი (უკვე 1თვეა რაც ტახტზე ჩაცმულს მძინავს) და აბაზანაში შევედი პირის დასაბანად. დედაჩემმა საუზმე მომიმზადა თუმცა ისევ არ მისაუმია. სამსახურამდე ფეხით მივედი. მომწონს ფეხით სიარული. ოფისის კარებთან რომ მივედი ზურგჩანთიდან სიგარეტი ამოვიღე და 30თეთრად ნაყიდი მწვანე სანთებლით მოვუკიდე. ჩემს სამუშაო მაგიდას მივუჯექი და შევამჩნიე რომ ოფისში მარტო ვარ.... იმ დღეს ჩემი ყველა იმედი გაცრუვდა... ხელფასი 600 ლარით ჩამომიჭრეს. ვიჯექი და ვსვავდი ცივ უშაქრო ჩაის...
სადილზე ცივი ქათმის მწვადი მომიტანეს . ძალით შევჭამე და ბოლო ღერ სიგარეტს მოვუკიდე... ჯერ კიდევ დღის 2საათია მე კი უკვე სიგარეტის მთელი კოლოფი მოვწიე...
წერის მუღამი მაქვს, ვწეროთ, ვიკითხოთ, ვწეროთ, ლიიიტერ
Apr 14 2009, 00:52
Amateur 
Amateur+ 
Master 
Photographer 
