ძირითადად მე ღამე შემოვდივარ და არც თუ ისე ხალხმრავალია ღამღამობით ბოკე... მიუხედავად იმისა რომ აქ სულ რაღაც 3 თვეა დავრეგისტრირდი უკვე გამომიმუშავდა გარკვეული ჩვევები... მაგალითად ყველა ონლაინ წევრის დათვალიერება თავიდან ბოლომდე... ამ ჩვევის წყალობით ვნახე ლევანის ფროფაილი... ფოტოების მერე დავათვალიერე გახსნილი თემები და მისი კომენტარები..... რამოდენიმე პოსტმა საკმაოდ დამაინტერესა, (არ დავკონკრეტდები ) მგონი ლევანის არცერთი პოსტი არ გამომიტოვებია წაუკითხავი რასაც ქვია შევისწავლე .... ამ დღეებში რომას (kamikadze) ვკითხე ხო არ იცი ლევან სიხარულიძე ვინაა თქო... ნუ პასუხმა გამაკვირვა, სასიამოვნოდ.... ძალიან ბევრი ვიფიქრე როგორ და საიდან დავკონტაქტებოდი, მაგრამ ნორმალური რახან ვერაფერი მოვიფიქრე გავჩერდი
მეორე თუ მესამე დღეს გადავწყვიტე ამეტვირთა ფოტო ბოკელების ფოტოებში... და რა თქმა უნდა ვერ ავტვირთე, რომაც არ იყო ონლაინი და ვიფიქრე ვინმეს ვკითხავ თქო, გადავხედე ონლაინ სიას და ლევან სიხარულიძე დავინახე, რა თქმა უნდა სხვა აღარც მიძებნია...
ეს იყო ჩვენი პირველი PM... მერე როგორ გაგრძელდა საუბარი აღარც მახსოვს... მაგრამ დღე და ღამე ვლაპარაკობდით... პირველი შეხვედრა ლევანმა უკვე მოყვა მაგრამ მინდა დავამატო, აღმართზე რო ამოვუხვიე და აკადეიმიის წინ ცნობისმოყვარედ გავიხედე და არავინ დამხვდა ძალიან გავბრაზდი ვფიქრობდი უკან წავალ თქო, მაგრამ მერე დამიძახა ლევანმა და ხეს შევეჯახე ... წავედით მთაწმინდაზე "გადასაღებად" (არცერთი კადრი არ გადამიღია)... ვაღიარებ რომ ერთ-ერთი ყველაზე მხიარული და ბედნიერი დღე იყო ჩემთვის... მიუხედავად იმისა რომ ფეხზე ფაქტიურად არ ვიდექი, გორაობით ჩამოვედი ქვევით ..
ამ დღის მერე მეორე შეხვედრა არ დაგვიგეგმავს...
რამდენიმე დღეში ჩემი მოყოლილი ზღაპრის მერე, ლევანმა საქმიანი წინადადება შემომთავაზა (ანიმაციის გადაღება)... მერე თქვენც მიხვდებით
კახა: მიყვარხარ.. ანა (გულში ბაგაბუგი ააააა ლამის ვიკივლო სიხარულით, რამაგარიააა ) და პასუხი : არ მჯერა კახა:
ვაიმე შენ შემოგევლე და თქვენ შემოგევლეთ ეხლაც ვწერ და იმდენს ვიცინი ვერ ვჩერდები ძალიან საყვარლები ხართ და ორივე ძალიან მიყვარხართ! და არა მარტო თქვენ! ყველანი მიყვარხართ! ყვალანი!
კაი ხანია ბოკეზე არ ვყოპილვარ. რა კარგები ხართ რო იცოდეეეთ MINI-მ მომცა ლნკი თორე ალბათ ვერც გადავავლებდი თვალს აქაურობას მეც გავიხარებ ჭიას და დავწერ
ბოკელი არ იყო სანამ გავიცნობდი, მე ვაზიარე ცხოვრებას (ბოკეს)
2008 წლის 13 იანვარს ჩემმა მეგობარმა დამირეკა, დღეს ჩემთან სტუმრები მოდიან და მოდიშენც ერთად შევხვდეთ ახალ წელსო. მეც წავედი, დაახლოებით ცხრა საათზე მივედი, შევედი და გავშეშდი, გავდებილდი, ენა გადავყლაპე, დავიშოკე. თვალში დამიბნელდა, აქამდე არასდროს მენახა ეს ჩემი მეგობრის მეგობარი ისე დავიბენი რომ ვერ ავღწერ დაბნეულობისგან დავიწყე უაზროდ ბევრი და უაზრო ლაპარაკი, რაგაცეებს ვბოდიალობდი. ერთი სიტყვით: ერთი სიტყვაც კი არ უთქვამს ჩემი მიმართულებით 2 საათის განმავლობაში. ვერსაიდან მოვუარე რომ ურთიერთობაში შევსულიყავი ასე დებილივით ვლაყბობდი და ვიყავი ერთადერთი რაც მოვახერხე ისიყო რომ გავიჩალიჩე და ჩემს გვერდით დავისვი გადასვლაზე იკაიფეთ ასე რომ ვიპიქრე რომ ის ჩემთვის მიუღწეველი იყო და ხელის ჩაქნევას ვაპირებდი, 2 იქნებოდა უკვე, აპარატი გადაიჩედა კადრებით და კომპში ვყრიდი, შემოვიდა და გვერდზე მომისკუპდა. დრო ვიხელთე და ვაკოცე (მთვრალი ვიყავი თორე ვერ გავბედავდი) მეთქი ვსო გავანადგურე ყველა შანსი თუ რამე მქონდათქო ვიპიქრე და იცით რა მოხდაააააააააა , მიყურა ასე 5-10 წამი და თვითონაც მაკოცა არა მაშინვე კი არ შემიყვარდა უბრალოდ საშინლად მომეწონა ასე აეწყო ჩვენი ურთიერთობა, ძალიან მალე შეგვიყვარდა ერთმანეთი, ვართ ასე ტკბილად ჩვენთვის აგვისტოს ომი რომ არა ეხლა ცოლ-ქმარიც ვიქნებოდით , მაგრამ ეგ არაფერი ამ თვის ბოლოს ვიწერთ ჯვარს ასეთებიც ხდება განსაკუთრებული არაფერი (თქვენთვის) მაგრამ ისტორიააა