მე ყოველთვის მიყვარდა DIKARKA, მაგრამ ნუ არ მპასუხობდა ის სიყვარულით და მე ამიტომ ახლა მყავს ქმარი MAMONT, კიდევ შვილიც მყავს რომელსაც ალბათ სახეზეც აღარ ვახსოვარ, მაგრამ ეგ არაფერი
Rebecca, შემოგევლოს შენ დედანთილი ისტორიები წავიკითხე და რაღაცნაირად გავთბი სიყვარულს რა სჯობს?? არც არაფერი მეც მიყვარდა..ეხლა აღარ მიყვარს, მაგრამ კარგად მახსენდება, დინას თქმისა არ იყოს--მაშინ ხომ ბედნიერი ვიყავი, მერე რაა რომ ეხლა მეცინება
14 თებერვალი. გამოფენა იყო . გარეთ ვიყავი და გამახსენდაა. გავიარე ჩემთან ახლოსვე არის საცხობი ვიყიდე სუხარი ერტი პარკი. ჩავჯექი ავტბუსში და წავედი ( ჯერ კიდევ არ ვიცოდი თუ სად მივიდოდი ))) ) ზემელზე ჩმავედი და ფეხით წავედი ფილარმონიისკენ. ჩემი ფანტაზიებით და სუხრით ხელში.
ჩვეულებრივი სტანდარტული სიტუაცია როგორც ყველა გამოფენაზეე. საუბრბეი რომელშიც უინტერეოსბა იგრძნბა უმეტეს შმეთხვევაში...... და ამ უინტერესობის ხანაში. კითხვა ჩემს ზურგ უკნიდან. - ,,ეს ფოტო ვისია?'' მე გავეცი პასუხი მაგრამ არნაირი მნიშვნელობა არ აქვს თუ ასე გავაგრძელებ ისტორიას.
აქედან იხსნებაა უკვე რომანტიკული ფანტაზიები. ხმაში ვიგრძენი არა ფოტოსადმი დაინტერესბა არამედ ერთი ვიღაც სულიერისადმი. სული ამ შემთხვევაში მე მეკუთვნოდა.
გავიდა სულ რამდენიმე დღე . და სხვა გამოფენა. ქუჩის კუთხეში ვდგაავარ სამ მეგობართან ერთად . ალკოჰოლში და ისევ ჩვენს მაღალ ფნატაზიებში ვლაპრაკობთ> ჩვენს წინ ჩნდება 3 ადამიანი. რომლებიც გამოფენაზე მოსულიყვნენ. მაგრამ რატომ მაინცდამაინც ქუჩის კუთხეში და არა დარბაზის შესასვლელთან? და უკვე გაორმაგებით ვიგრძენი ის ვისი ხმაც ვიცოდი. ეხლა სახე ვიცი.
... ჩემს გალერიაში შევედი და ყველაა ფოტოზე +1 კომენტარი. არც კი მინახავს თU ვისი იქნებოდა. უკვე ვიცოდი.
03/მარტი 2008. აქედან იწყება პირველი კონტაქტები ვირტუალურ სამყარში.
19 მაისი 2008 . აქ მთავრდება ვირტუალობა და პირველი ნახვა. დაბადების დღე იყო ვგონებ ჩემი : P
9 დღეში უკვე ბუნებრივები ვიყავით.
იყო ზაფხული. სმა. დიდ ხმაზე სიცილი. ყვირილი. ციყვების გაპაპსავება. სიცხის გაპაპსავება და თითქმის ყველაფრის რაც გვისწორდბეოდა.
ჰოლიდეის და წავიდა ის. კონტაქტი კონტაქტი კონტაქტი კონტაქტი და ბევრი კონტაქტი. ომიც იყო. ომის მერე ზღვაც. და ზღვაზე დიდი დიდი სიურპრიზიც.
და მოვიდა შემოდგომაა. შემდგომა რომელიც ჩემი სულის ნაწილად ვთვლი მაგრამ დაიწყო ის რასაც მე შემოდგომისგან არ ველოდი. სულ სხვაგვარი იყო შემოდგომაა. ყველაზე მეტი ფერს ვხედავდი მაგრამ ჩემს თვალწინ ყველაფერი გაშავთეთრდაა. ნეგატივი გახდააა თბილისიც და მისი შემოგარენიც. ჩიტები რომლებიც მიფრინავდენ და მტოვებნდენ არა იმიტომ რომ ჩემთვის არ იყვნენ არამედ იმიტომ რომ დაავალდებულესს სხვა უცხო ჩიტებმაა.
და თითქოს შემდგმა იყოოო. როდესაც მოთოვაა. მოთოვა ყველაზეე ნაადრევად ვიდრე აქამდე. სწორედ იმ დღეს როდესაც გავედი და ჩიტები აღარ იყვნენ.
იმის შემდეგ თოვს , ჩემი ხასიათის მიხედვით... თოვს თოვს და ამ თოვლს ის იღებს ... მისთვის ის სხვანაირად დანახული თოვლიაა
მე მას ვგრძნობ სულში.
რემარკის რომელიღაც ფურცელზე მე ფანქრით დავწერ ჩემს სიტყვას...
მე ეს დავწერე აქ , სულში ეს უფრო სხვაა არის ვიდრე ნაწერი ...
პასუხი ლევანს ადრე საერთოდ არ ვეწეოდი, უფრო სწორად დანებებუი მქონდა, მაგრამ მას მერე რაც მშობიურ ვერას აღარ დავაბიჯებ და ღამბაშიძის ქუჩაზე არ ვხვდები ჩემს მეგობრებს სულ გამოიცვალა ყველაფერი. ძალიან მიყვარს როცა ჰერინგის ქუჩაზე გამოვდივარ და ვუყურებ როგორ ჩხავიან თოლიები დილას, მე კი ვდგავარ ბროკლინის ერთ მიტოვებულ ქუჩაზე და მალბოროს ვაბოლებ, რომელსაც ჩემზე დიდი ასოებით აწერია, რომ ფეხმძიმობის დროს პათოლოგიას იწვევს და ვინაიდან მე ფეხმძიმედ არ ვარ ამიტომ უშიშრად და ამაყად ვაბოლებ სიგარეტს. ამ თოლიების ხმაზე ვხვდები, რომ აქვეა სადღაც სანაპირო და მახსენდება ჩემი აგრეთვე მშობლიური პლეხანოვი, ვიჯექი სახლშ და ამ საიტზე ავტვირთე ფოტო და როგორც ყოველთვის ვიღაც ვიგინდარამ ერთები მსტკუცა, მერე გადავხედე სხვა ფოტოებს და რომ ვერ დავინახე ცუდი ნიშნები მეწყინა, რადგან ქედმაღლობათ ნუ ჩამითვლით, მაგრამ ჩემი ფოტოები მათ ფოტოებს სჯობდათ, მერე გამოვედი სახლიდან ლიფტი გაფუჭებული იყო ამიტომ კიბით ჩავედი, როცა სადარბაზოდან გამოვედი, სიგარეტის ფულს ვეძებდი (რადგან მალე მივფრინავდი და ვნერვიულობდი, მოწევა დავიწყე) და ხელში გასაები მომხვდა ბუზღუნ ბუზღუნით ავიარე კიბეები ჩავკეტე კარი, რომლი ჩაკეტვაც დამვიწყებოდა და ჩამოვირბინე ისევ კიბეებზე, უნდა შევხვედროდი ჩემი ფილმის მხატვარს, რომელიც მიყვარდა,(პრინციპში ალაც მიყვარს) და ერთად ერთერთი გმირის კოსტიუმი უნდა აგვერჩია. შევხვდით ერთმანეთს და დავიწყეთ ძონძებში სიარული, მოკლედ ბევრი არ მინდა ვილაპარაკო და მოვლენები ისე განვითარდა, რომ კახეთში გადაღებაზე მე და ჩემი მხატვარი ძალიან დავახლოვდით(უფრო ძალიან ვიდრე ორივეს გვეგნა) და ერთი კვირის მერე, როცა გადაღებიდან სახლში ვბრუნდებოდით და მე ჩემი თავი ბედნიერი მეგონა, ფილმი დავამთავრე, ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად ვბრუნდები თბილისში და მალე ამერიკაში მივფრინავ, უცბათ განმიცხადა: "ვაკო, ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით", "რა?", "არა შენ არ იფიქრო, რომ . . . შენ ძალიან კარგი ხარ, მაგრამ მე არ შემიძლია . . . ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით . . . ". აი ამის გაგონებას არ ველოდი, ძალიან დაგვრემილი და დაჩიავებული დავუბრუნდი მშობლიურ თბილისს და სამ დღეში ახალლად შეძენილ სამობლოში ამერიკაში ჩავედი. აქ კი ყვველაფერი იოლადაა, აქ არ ფიქრობენ საერთოდ არაფერზე და აკეთებენ ყველაფერს, ერთი სიტყვით ველურები არიან. ჩემდა გასახარად ამ ქვეყანაში ძალიან გაბლატავებული არიან ქალები, აი მაგალითად თქვენ თუ შეხედეთ ქალს და მას თქვენი შეხედვა არ მოეწონა, შეუძლია გიჩივლოთ, მუხლი "სექსუალურად შეხედვა" და ჯარიმაა ამაზე, ასე, რომ კაცები ძალიან ფრთხილები არიან, ამიტომ ქალები პირიქით არაფერს უფრთხიან, ხოდა აი აქ იფეთქმა ქართველურმა ჟინმა და პირველსავე შემხვედრ ქალს, რომელმაც გამიღიმა და მითხრა ჰელო . . . . ჰმმმმ . . . . აიი, ნუუ აი არაფერი რა და დაიწყო ჩემი ოდისეა, მაგრამ ოდისეა მალე დამთავრდა რადგან ჩაცხრა ეს ცხოველური საწყისი ჩემში და ისევ ადამიანურმა გაიღვიძა, და გამახსენდა ჩემი მხატვარი, ჩემი პატარა, საყვარელი მხატვარი, რომელიც მივხვდი რომ ძალინა მიყვარდა. რაღა დამრჩენოდა, ავიღე სიგარეტი გავედი ჰერინგის ქუჩაზე და გავაბოლე, უცბათ მთვარით განათებულმა ღრუბელმა და თოლიების ჭყავილმა ბიძგი მომცა და მეც გავფრინდი, დავიწყე : წინ მეეტლევ ეგ ცხენები გააქანე, გააქანე. . . . ხალხი მიყუებდა, ყველა მიყურებდა, ვერ ხვდებოდნენ რას ვამბობდი, რას ვლაპარაკობდი, მაგრამ იმას კი ხვდებოდნენ რომ ყურებამდე ვარ შეყვარებული
გუშინ, ჩემს პოსტს რომ ვწერდი (მაინც რომ გადავწყვიტე, დამეწერა), სანამ მოვყვებოდი, თავი ვიმართლე, რომ ხვალ ამ დილით ამის რომ წავიკითხავ, შემრცხვება-მეთქი, ბევრი არც არაფერი მომიყოლია, მთელს პოსტში აქა-იქ თვით-ირონია გავურიე. თვით-ირონიაში ცუდი არაფერია თავისთავად და ხშირადაც მჩვევია, მაგრამ ამ შემთხვევაში მოტივი სხვა იყო. მოტივი ის იყო, რომ მერიდებოდა გრძნობებზე ლაპარაკი, სენტიმენტების გამოხატვა, რატომ? ჯანდაბა და დოზანა და იმიტომ. ასე გვჩვევია, ასე მჩვევია... მორგებული ცინიკოსისა და სკეპტიკოსის ნიღაბი. ყველაზე წარმატებული. წარმატებული იმიტომ, რომ დამაჯერებელი. დამაჯერებელი იმიტომ, რომ გეჩვენება, მეტი გზა არ გაქვს, გეჩვენება, რომ ასე ყველაზე დაცული იქნები. გეგა, ვაკერმან ნეკერმან საკერმან, მე მართლა შემრცხვა დღეს, ოღონდ სხვა რამის გამო, თავს რომ ვიმართლებდი და სარკაზმით ვინიღბებოდი, მაგიტომ : )
gingery: ცუდებO რა ტყუილად გამაწითლეთ, ეგ რა არის მთელი გზა სახლამდე ვფიქრობდი , ვისზე შემეძლო მეთქვა , მაგრამ რომ ვერ გავიხსენე , მივხვი რომ მაბოლებდით, თან ზუსტად მახსოვს იმ დღეს ვერ ვლაპარაკობდი მარტო მესმოდა
ისტორია ნომერი 2. დილას პახმელიაზე ტელეფონის ზარი მაღვიძებს: "ბიჭო ვალერ, ჩვენთან თეთრი მგელი იპოვეს და მთელი სართიჭალა დასდევს მოსაკლავად, ამბობენ ავა ადამიანებს ერჩისო." და გამითიშა. საშინელ ხასიათზე ავდექი, მაცივარში შენახული მქონდა ფანტა ლიმნის, გამოვაღე ა ერთი ყლუპი იყ დარჩენილი დავლიე მერე შევედი ჩემს ბიბლიოთეკაში, ენციკლოპედიაში ტელეფონის გამომგონებელი ამოვიკითხე და ერთი გვარიანად შევუკურთხე. ავიღე ჩემი სანადირო თოფი, მონ კავშირის წევრობის ბარათი და გავედი სადარბაზოში. სადარბაზოს აივნდან გადავიხედე და თვალთ დამიბნელდა, ჩემი მანქანა ადგილზე არ დგას. მოპარვით არავინ მოიპარავდა, ვის რაში სჭირდებოდა, მაგრამ საინტერესო ის იყო სად დავტოვე წინა დღის მთვრალმა მანქანა. ავიღე ტელეფონი და ძმაკაცის ნომერი ავკრიფე, მაგრამ უცბად გავთიშე რადგან გამახსენდა, რომ გრიბოედოვის ძეგლთან მქონდა დატოვებული. გავედი ძეგლთან, ჩავდე თოფი საბარგულში და დავიძარი. თან იმაზე ვფიქრობდი, რატომ მეპატიჟებოდა უცნობი სართიჭალაში და რატომ დამიძახა ვარლამი, როცა ყველა ვაკოს მეძახის და უცბათ დავუშვი, რომ შეიძლება ის კაცი სხვაგან მოხვედრილიყო, მაგრამ ასეთი დამთხვევაც გამოვრიცხე. უკვე რუსთავის გზატკეცილზე ვიყავი, როცა ვაჟბატონა ხელმეორედ დამირეკა: "ვარლამ! ბოდიში რა ჩემი ძმა, მაგრამ ეს მგელი ალიკიჩის ძაღლი აგმოჩნდა და ბოდიში რა ტყვილა შეგაწუხე" "არაუშავს, მე მაინც ვერ ვახერხებდი გამოსვლას" "არა ისე გამო თუ გინდა, პატარა სუფრაა გაშლილი" "არა არა მადლობთ" "მოიცა რომელი ვარლამი ხარ კაცო შენ" არ ვიცოდი რა მეპასუხა გავუთიშე და ტელეფონიც გამოვრთე, რომ აღარავის არ დაერეკა, ერთი კარგად შევიგინე, მანქანა ტრასაზევე წესის დარღვევით მოვაბრინე და თბილისიკენ წამოვედი. გზიდან დავინახე გადაღების კრანი იყო გაშლილი და ზედ არიფლექს 3 იყო დადგმული, ჯერ გამიკვირდა ფირზე, რომ ფილმს იღებდნენ, მერე გადავუხვიე გზიდან და ჩუმად მივეპარე გადამღებ კოლექტივს. ვერავინ ვიცანი, ვდგავარ და ვუყურებ, რომელიღაც ახალგაზრდა რეჟისორი მშვიდობით იარაღოს იღებდა და უცბათ ნაცნობი ხმა გავიგე, რომელმაც ნაცნობი სახელი დაიძახა კითხვით ფორმაში და მივხვდი, რომ ვიღაცა მე მეძახდა, მაგრამ არ იყო დარწმუნებული, რომ მე ვიყავი. -ვაკო?! გავიხედე და თეო იყო, ჩემი მხატვარი, ჩემი პატარა მხატვარი, რომელიც ძალიან მიყვარს. _თეო! _ვაკო. _ახლა ასე უნა ვიძახოთ ვაკო, თეო, ვაკო, თეო . . . როგორ ხარ? და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ, არაადამიანურად, არც მე დავინდე არც იმან დამინდო, მერე ცოტა ავტირდით, ცოტა ნოსტალგიაც ვიგრძენით და ავლაპარაკდით. მაგრამ თურმე ამხელა განშორებას არაფერი შეეცვალა და ჩვენი ლაპარაკი ისევ ჩხუბით დამთავრდა. "მე რა შუაში ვარ", "მოიცა მე მაბრალებ ყველაფერს?", "შენ ეხლა რას ცდილობ დაადგინო ვისი ბრალი იყო?","ვინ არი?", "რა შენი საქმეა", "ნუ მიყვირი", "მე არ გიყვირი შენ მიყვირი" და ა.შ. მოკლედ ანერვიულებული ჩავჯექი მანქანში და წამოვედი თბილისში, ისევ ძმაკაცთან მივედი და ისევ დავთვერი . . .
მოკლედ ასე იყო: ერთ საღამოს სკაიპში,რომელიღაც ნიჭიერმა(სავარაუდოდ DIKARKAმ),ბოკელების ჩათში შემაგდო.რა თქმა უნდა დამეზარა წერა,დავამატე რამდენიმე ბოკელი და გამოვედი.მეორე დღეს სოფელში მივდიოდი და გვიან ღამით მეთქი სკიაპს ''გამოვემშვიდობები'' თქო.მე ხო ბედი არაფერში არ მაქვს და მხოლოდ Lasha gvazava-ს ვხედავ ანთებულს(იმ დღეს დავამატე ჩათიდან).როგორც მჩვევია,ყოველგვარი მოკითხვების გარეშე,პირდაპირ საქმეზე გადავედი და ერთობ საინტერესო დიალოგი შედგა:მე ჩემს ფემინისტურ შეხედულებებს ვუზიარებდი ლაშას(კაცების სინსილა გაწყდა და ა.შ..),ის კი გულიანად დამცინოდა.)) ჰოდა სოფელში მივდიოდი და რო არ მომეწყინა,ნომერი დავუტოვე.ლაშაც დამპირდა,რომ აუცილებლად მომწერდა.ისე გავიდა რამდენიმე დღე,რო ლაშას დაპირება არც კი გაგვხსენებია,არც მე,არც ლაშას.მერე გამახსენდა.და გაიღვიძა ჩემში ფემინისტმა.ვინ მიგდია ეგ,დამპირდა და არ აკეთებს მეთქი.ჰოდა შევუყვანე.ასე გაგრძელდა.თბილისში რომ, ჩამოვედი პროსტა ვნახე.ვფიცავ არაფერი ისეთი არ მიფიქრია,ნუ იქამდე სანამ ვნახავდი.რო ვნახე,მერე ვიფიქრე.მერე წავედი აბასთუმანში.ისევ ვმესიჯობდით.აქეთ DIKARKA მი4ხიკინებდა(ნუ მაგას თავისი მიზნები ''ამოძრავებდა'',ქორწილში ერთი მხარე თუ არა,მეორე მაინც დამპატიჟებსო'')მიდი მიდიო.მერე ომი დაიწყო და იქ ჩავრჩი,ვთამაშობდი საწყალი შეყვარებული ქალის როლს(ომში არ წახვიდე ლაშა!).მერე ჩამოვედი,ეხლა ლაშამ მე მივდივარ ბათუმშიო.ბათუმშიო და ისე ხო არ გავუშვებდი იქ,მაგარ ნაშებში,ჩემზე რო არ ეფიქრა.ჰოდა დავპირდი ნიუებს გადაგაღებინებ მეთქი(მაშინვე წამოეგო მახეზე)და დაპირება დაპირებად დარჩა.ზატო იყო კოცნა,რომლის წყალობით ლაშა ბათუმში ნახევარი დღე კომპიუტერთან იჯდა.)) მერე შევუყვარდი.მერე შემიყვარდა.)) აი ასე.))
P.ს. ლაშა რას ფიქრობდა ამ დროს თუ გაინტერესებთ,მოაყოლეთ: ))))
ეს იყო პეტერბურგს, როდესაც გავემართე სასწავლებლად და გავიცანი ნამდვილი ბოკელი კოტე..... ეჰ, რა დრო იყო.. მაშინ ქეთო მერქვა... P.S. დანარჩენს კოტე,რომ მოვა მერე მოგიყვებათ
ხალხო, გალერეა რომ მოკვდა, რაც ეს თემა გაიხსნა, თუ ატყობთ
მე დიკარკას ისტორია მომეწონა : თურმე რას ნიშნავდა კარლსონი და 87 ნომერი ავტობუსი... რა საყვარელი ყოფილხარ დიკარკა და არ ვიცოდი (იF რა შეტენიზაცია ვაწარმოე ლოლ )
ბოკელ შეყვარებულთა სია, ბოკეს სიყვარულის ტაძარი ლოოოლ
Jan 10 2009, 04:27
Amateur+ 
:D:D:D
Amateur 
რა ტყუილად გამაწითლეთ, ეგ რა არის მთელი გზა სახლამდე ვფიქრობდი , ვისზე შემეძლო მეთქვა , მაგრამ რომ ვერ გავიხსენე , მივხვი რომ მაბოლებდით, თან ზუსტად მახსოვს იმ დღეს ვერ ვლაპარაკობდი მარტო მესმოდა 
