ესეიგი, დავფიქრდი, დააახლოებით გადავითვალე და მივხვდი რომ ბოკეზე საკმაოდ ახალგაზრდა მონდომებულ ვაჟსა და ქალიშვილს გაუცნიათ ერთურთი მაგრამ რომ გაუცნიათ ამით ყველაფერი არ დამთავრებულა და სასიყვარულო ისტორიაშიც გარდასახულა ასეთი ისტორიები კიდევ უამრავია, თუ არ მოყვებით მე მოგიყვებიი მოდით ჯერ მე დავიწყებ მოყოლას, ჰა აბა დავცქვიტეთ ყურები? პამპარამპამ და ერთ მშვენიერ ღამეს მწერს იუზერი ნიკით ნინი მამალაძე, როგორ ავტვირთოო ფოტო ბოკელების სურათებშიო, მეც რათქმაუნდა ძალიან ოფიციალურად გავანდე მას ფოტოს ატვითვის ინსტრუქცია, მაგრამ იმ ინსტრუქციის ბოლოს როგორც ბატონი გუჯა იტყვის ხოლმე "მამაძაღლობა" მივაწერე, რაზეც ის წამოეგო. შემდეგ ველოდე თუ როგორ ფოტოს ატვირთავდა ის ფორუმზე, ხოდა ჰოი საოცრებავ მან მართლაც ატვირთვა ფოტო შემდეგ ჰოიიიი უფრო დიდებულო სოცრებავ და იგი ნამდვილი ანგელოზი აღმოჩნდა შემდეგ ტრალალა ვსაუბრბდით დღე და ღამე, და ერთ მშვენიერ დღეს დილის 7 სააათზე დავიბარე სამხატვრო აკადემიასთან. ასე მახსოვს და ამაზე სულ მეცინება, ნინი ნუ გაშტერდები შენთვის ჯერ ეს არ მომიყოლიამპუა ესეიგი მე სამხატვროს პირდაპირ სკვერი როა მანდ ვიდექი, ხოლო მაას რატომღაც ეგონა რომ აუცილებლად ზუსტად სმხატვროს შესასვლელში ვიქნებოდი დარჭობილი ნუ მის წარმოდგენაში ასე იყო, იმიტომ რომ ის ამაზე ფიქრობდა დიდი ხანი და ამდენ ფიქრში გაეპარა ის რომ მე იქ არ ვიდგებოდი და ვიდგებოდი პირდაპირ ამ დროს ის ამოდის აღმართიდან კი არ ამოდის არამედ პატარა ბავშვივით ოღონდ ლამაზი ბავშვივით "მობლაცუნობს" ისწორებს კაბას რომელიც აწეული აქვს და აიძულებს აქეთ-იქით ძალიან სასაცილო მიხვრა მოხვრები გაააკეთოს, შემდეგ ჯიხურის მინაში იყურება და თავის შავ ბერეტს ისწორებს, ხოლო მე ამას ყველაფერს ძალიან მხიარული სიდინჯით ვაკვირდები. უცბად შევყვირე ნინითქო მთაწმინდის დილის სიჩემეში იგი ძალიან შევაშინე. ასე დაიწყო ეს დღე დანარჩენს ალბათ თქვენ თვითონაც ხვდებით... ვრცლად ისტორიას ერთხელ შემოგთავაზებთ ფოტო გაფორმებით....
ახლა კი შევუდგეთ დაწყვილებულთა სიის შედგენას, იქნებ რაიმე ივენთიც მოვწყოთ სპეციალურად ამ ნიშნით.
დღეს საღამოს მივიცლით და მე და ირაკლიც დავწერთ ჩევსნ ისტორიას...
ეს პოსტი დავწერე jan 13 2009, 15:19 და იმის მერე ვერ დავაყენე საშველი რომ დამეწერა. გავიხსენებ კარგად ყველაფერს, იმედია არაფერი გამომრჩება.
ხოოოოოდა, ყველაფერი დაიწყო ფოტოსაიტით, რუსული ფოტოსაიტით...... მაშინ ჯერ არ არსებობდა ბოკე, იდეაშიც კი. არც ადმინისტრაციის წევრები ვიცნობდით ერთმანეთს (მიუხედავად იმისა რომ 3 მათგანი ერთმანეთის მეზობლად ვცხოვრობდით) მაშინ ჯერ დამწყები ფოტოგრაფი ვიყავი, ფოტოებს უბრალოდ ჩემთვის ვიღებდი და ვბეჭდავდი. ერთ დღეს ჩემმა ძმამ აიჩემა, დარეგისტრირდი ფოტოსაიტზე და იქ დადე შენი ფოტოებიო. ერთი თვე ვიფიქრე. ბოლოს დავრეგისტრირდი, ავტვირთე რამდენიმე ფოტო. ამ ფოტოების წყალობით გავიცანი ნიკუშა, შოთა, გუჯა,კახა, ირაკლი, გოგა და ა.შ..... დაიწყო ვირტუალური მეგობრობა, რომელიც შემდეგ გადაიზარდა რეალურში. დიდი ხნის ვირტუალური ურთიერთობის მერე გადავწყვითეთ შეხვედრა, მაგრამ მომავალი ადმინების პირველი შეხვედრა რა თქმა უნდა გამოვტოვე მიუხედავად იმისა რომ წერილობითაც კი მივიღე დაპატიჟება, მაინც ვერ მოვახერხე მისვლა. არც იმან მიშველა რომ შეხვედრის ადგილი ჩემი სახლიდან 100 მეტრში იყო
მოკლედ ბიჭებმა გაიცნეს ერთმანეთი, მე კი ისევ ფოტოსაიტის პროფილის ფოტოებით ვიცნობდი ყველას
შემდეგი შეხვედრა ცოტა მოგვიანებით ერთერთ საგამოფენო დარბაზში შედგა, ფოტოკონკურსის დასკვნით გამოფენაზე. სიტუაცია ასეთია: ზაფხული, საშინელი სიცხე, კონკურსის დახურვა 2 საათზე, როცა ისე ცხელა რომ ასფალტიც დნება. გამოფენა არც ისე დიდ დარბაზში ტარდება.უამრავი ხალხი, ერთმანეთს ძლივს უვლიან გვერდს.კონდენციონერები როგორც წესი ვერ აგრილებს დარბაზს,მოკლედ ცხელა როგორც თონეში.......
ამ თონეში გავიცანი პირველად ბოკელები, ყველა მომავალი ადმინი, ირაკლის გარდა. ირაკლის რატომღაც ვერ შევხვდი, თუმცა ერთმა ყმაწვილმა მიიქცია ჩემი ყურადგება, უფრო სწორად მისმა ჰალსტუხმა, რომელიც სიცხის მიუხედავად ბოლომდე ჰქონდა წაჭერილი და ამის დანახვაზე გული ცუდად გამიხდა....
ორი დღის მერე ისევ შევხვდით ბოკელები იმავე დარბაზში და მაშინ გავარკვიე რომ ის ჰალსტუხწაჭერილი ყმაწვილი იყო MAGDU ასე დაიწყო ჩვენი ნაცნობობა....
ამ სამი წლის მანძილზე იყო დიდი მეგობრობა, ბევრი სასიამოვნო მოგონება.........
მერე ისევ კომპიუტერი გამიფუჭდა, ირაკლი მოვიდა, გამიკეთა ....
მერე ბოკე გაჩნდა, შეხვედრები ბოკესთან დაკავშირებით, ბევრი საუბრები, კამათი, სახინკლე, სადღეგრძელო......
მერე კომპიუტერი აღარ გაფუჭდა, მაგრამ ირაკლი მაინც მოვიდა...
და ასე გაგრძელდა თითქმის სამი წელი. . . . ნუ ზუსტად ასე არა, რესტორნიდან სახინკლემდე შუალედებში რა თქმა უნდა ვახერხებდით ცალკე შეხვედრას და ჟღურტულს, მაგრამ ჩვენი მეგორობის და შემდეგ სიყვარუილის ისტორია ძირითადად ბოკეს ჟანდარმერიის მკაცრი ზედამხედველობის ქვეშ ვითარდებოდა
როდის და როგორ გადავედით მეგობრობიდან სიყვარულზე ეს არ გვახოვს, მაგრამ დიდი დრო კი დაგვჭირდა თითქმის სამი წელი ძალიან ლამაზი, ტკბილი და თბილი მოგონებებით სავსე 3 წელი