დღეს სტუმრები მყავდნენ ცოტა დაავლიეთ ცოტა საქმეზე ვისაუბრეთ, მერე წავიდნენ სტურები, ჩემ სიყვარულთან დავრჩი მერე სიყვარულიც წავიდა დროებით, მერე ნერვები მომეშალა არც სიყვარული და არც სტუმრები არაფერ შუაშია... ხოდა წერის მუღამზე მოვედი...: )))
მე დავწერ პატარა რაღაცას ამონაწერს. ვთქვათ და შემდეგმა ადამიანმა ვინც კომენტარს დაწერს მან გააგრძელოს ჩემი დაწყებული ისტორია: )) საინტერესო წასაკითხი იქნება, გავაგრძელოთ წინა კომენტი, შეძლებისდაგვარად ლიტერატურულად. შეგვიძლია ერთი ფოტოც მოვიხმაროთ, მეტი არა, ოღონდ ისტორია არ დავასრულოთ,დავასრულოთ მხოლოდ მოქმედება) ვიწყებ: )
დიდი პროსპეკტის ასვალტი ოდნავ აყრილიყო. რუხ დროს ამოეჭამა ქუჩა. შუაში კაფე გაეხსნათ. კაფე იყო საცხოვრებელი სახლის პირველ სართულზე.კაფის მეპატრონეებს, მხოლოდ პირველი სართული შეეღებათ თეთრ ფერში. სახლი იყო ღია ნაცრისფერი. აივნები არ იყო გამოწეული. ერთ ავანზე წვიმისგან ხშირად დამბალ და შემდეგ გამშრალ კარადებს დაინახავდით, რომლის კარებებიც გამობურცულიყო და ნაპრალები გაეჩინა, მეორე აივანზე წითელ გახუნებულ პლასტმასის ტაშტს შეამჩნევდით, რომელიც დაეცარიელებინათ და იქვე დენის სადენებზე სარეცხი გადაეფინათ.... მტრედები ისე სულელურად და არეულად დაფრინავდნენ გარშემო.... კაფის პატარა გისოსებიან, ფანჯრებში მოჩანდა ბიჭი. დილის სიჩუმე და რბილად შეციებული სინათლე, ლურჯად ეფინებოდა, ღია ყავისფერ კედლებს. ბიჭს ლუდით ნახევრად სავსე ჭიქა, ხელებში ისე მოეთავსებინა გეგონებოდათ ცხელი ჩაი ესხა და გულს ითბობდაო....
ან სად უნდა გაქცეულიყო...თავის სამყაროში 4 კედელ შუა თავს კარგად გრძნობდა, იქვე ყავდა სპილოებიც, გენერალი "მესემიჩკე" , ბებო ზოია, რომელიც ხშირად ლუდით უმასპინძლდებოდა(სხვა გზა არ ქონდა ბებო ზოიას, თვითონაც უჭირდა, მაგრამ 1 კათხა ლუდს მუდამ იმეტებდა ამ რეალობას მოწყვეტილი ადამიანისთვის). ექიმი წავიდა..რაღაც თეთრი ბურთულები დაუტოვა და მკაცრად მაგრამ თან თბილი ხმით სთხოვა--"ხომ იცი, უნდა დალიო..ეს ჩენთვის აუცილებელია".. ისევ მარტო დარჩა, .გაცრეცილ ფოტოსთან, ოქროსფერ მონეტასთან და სხვის მოგონებებთან ერთად... ერთი ლექსი აეკვიატა, რომელიც რამოდენიმე დღის წინ აივანზე თეთრ გაცრეცილ ფურცელზე დაწერილი იპოვა..მას არ ეკუთვნოდა, ვირაცამ უბრალოდ დაწერა და ქარს გამოატანა---იგი ფიქრობდა--ვის ეკუთვნოდა ეს ლექსი...თან გუნებაში იმეორებდა სტრიქონებს: "მზეო ამოდი, ამოდი ნუ ეფარები ზღვას. ერთი ქალი ზის ნავში მიუალერსე მას. მიუალერსე, უთხარი რომ სიყვარულის გწამს თორემ ქალია იცოდე წავა გაჰყვება სხვას!"
და იგი ისევ ფიქრობდა...და ცდილობდა წარმოედგინა--ვის ეკუთვნოდა ეს ლექსი..