[ ] · · აჭარის მაღალმთიანეთი, თითქმის მთელი აჭარა

[suxo]

რამოდენიმე დღის წინ აჭარის მაღალმთიანეთიდან დავბრუნდით. წესით და რიგით ორ სოფელში უნდა ვყოფილიყავით, მაგრამ ძნელია ფოტოგრაფი ერთ სოფელში გააჩერო, მითუმეტეს თუ ყოველდღე გეუბნებიან რომ ამ სოფელში საინტერესო გარეგნობის კარგი საპორტრეტე მოხუცი ცხოვრობს, ან იმ სოფლიდან უკეთესი ხედია და საინტერესო ძეგლი მოჩანს. მოკლედ, სულ გზაში ვიყავით და სულ აღმა-დაღმა ვეხეხებოდით, ვის სად უღამდებოდა ვის კიდევ სად, ზოგს გზაში უწვიმდებოდა და ზოგს კიდევ სკოლის ეზოში, ეგ კიარადა ტყეში მთელი დღის დამღლელი ხეტიალის მერე ზოგს თითში შერჭობილი ეკალი გველის ნაკბენი ეგონა, ხუმრობა იქით იყოს ჯერ არ ნახულის ნახვის მიზნით ხალხი არც ნივის „რუჩნოიზე“ ჯდომას თაკილობდა . დიდი ფეხბურთელებიც გვყავდა და ბავშვების ბანდაც, ამ ბანდის მეთაურს კი მარადი ერქვა (ქვია კიდევ), ხან ჩვენ დავსდევდით ბანდას და ხან კიდე ბანდა დაგვსდევდა ჩვენ.

არ ვიცი სხვა სახლებში რა ხდებოდა და ვერც თავს დავდებ რომ სხვამ იცის ჩვენს სახლში რა ხდებოდა (საერთოდ თავი მარტო ბალიშზე უნდა დადო კაცმა), მაგრამ ერთი რამ ფაქტია, რაც სოფლად ყოფნის დროს ლინზებზე, ობიექტივებზე, ბატარეებზე, ფოტოაპარატებზე, შტატივებბზე და ფოტოგრაფიასთან დაკავიშრებულ სხვა ელემენტებზე მოვისმინე სრულებით საკმარისია დისერტაციის დასაცავად .

ფოტოშოპის ხომ გაგონებაც აღარ მინდა. ამ ფოტოშოპზე კიდე ბილბორდა მახსნდება, ჩვენი ბილბორდა ხალხო თანაც ჩამოხეული, დილით რომ გადიოდა სოფლიდან და საღამოთი ბრუნდებოდა. ისე რაც ბილბორდა ნიგაზეულის მარშუტკის მძღოლებს ჩაუსასტავდა ნახევარი ბოკე უფასოდ ივლის აჭარის მთიაანეთში.

tsumbusha-ს საწყალი ნოუთბუქი, როგორც ვიცი ყველა გაჭირვება გმირულად გადაიტანა და დღესაც ერთგულად ემსახურება პატრონს .

MaStErOFmAsTeRs-ის მძიმე ჩანთა, ჩანჩექერის გზაზე კიდევ უფრო რომ დამძიმდა, რა ღირსეულად ატარა Icamen- მა .

ბატონ ისრაფილთან გამართული ნადიმი და _Anano_-ს შესრულებული სიმღერები.

ბილბორდამ რომ უთხრა ბატონ ისრაფილს ცვეტშიო

გუდრატა გახსოვთ? მერე უცებ კუდრაჭა რომ გახდა .

ხიხანის დამპყრობთათვის Icamen-ს დასახული მარშუტი, თანაც რა მარშუტი პირდაპირ მიუვალს და გაუვალს ვინღა ჩივის აუვალ კლდესთან რომ მიგვაყენა და მერე ვეღარც წინ მივდიოდით და ვეღარც უკან, კიდევ კარგი განზე გასვლა მოვიფიქრეთ და მერე კი სულ მალე ხიხანიც დავიპყარით.

dave-ს ჩატარებული მასტერკლასები მცოცავი და მფრინავი ქვების აცილების ამბავში, მიმიქარავს მატრიცა (dave, ის ორი ვაშლი რა უყავი, შეჭამე კაცო? )

ჩემი დახეული ბოტასები, რომელსაც თვალის ჩინივით ვუფრთხილდები და აუცილებლად დავუტოვებ შთამომავლობას.

ხიხანიდან დაბრუნებულები და დაღლილ დაქანცულები მე-9 თუ არა მე-7 სიზმარს მაინც რომ ვხედავდით ძილში და დილით „DIKARKA და გოგოები“ რომ შემოგვივარდნენ ოთახებში, ჰოი სად იყო მაშინ სამართალი თორემ კი უნდა გადაგვეხადა სამაგიერო.

ან ის რად ღირს გობრონეთში ყოფნის დროს ერთი სასტავი ცენტრალური სამანქანე გზისაკენ რომ დაეშვა და ლამის ნახევარი აჭარა მოიარა, მერე კიდე საღამოს სულ ტყე-ტყე იარეს სახლამდე, ბოლოს დღისადა ღამის შესაყარზე „მონატრებული“ შეხვედრა... იფ იფ, კარგი იყო.

გახსოვთ Icamen რომ ამოიჩემა საბაგიროზე უნდა დავჯდე ზემოდანო, ნეტა თითონ თუ ჯეროდა იქ დაჯდომის , მერე ბოსმა რა ჩაუტარა

ან კიდევ ფრთიანი გამოთქმები: DIKARKA და გოგოები, ე ბიჭო რას შობა, აი ბლაყვია ჭო? , ალემალაი ბლაყვია, პატივცემულო, იმანო, ბრავოოო, მეზობლებოოო, და ა.შ.
ყველაზე მაგარი ანეგდოტი სიბემოლზე

ასე იყო თუ ისე იყო მთლიანობაში კარგი დღეები იყო, რაც ყველას გვაერთიანებდა ჩვენი თოფი და ხანჯალი, ჩვენი მელანი და კალამი, ჩვენი ბაღი და ბოსტანი, ჩვენი სახლი და აივანი, ჩვენი ჩვენი და კიდევ ერთხელ ჩვენი ფოტოაპარატები და უამარავი კადრად ქცეული წამი იყო.


პ.ს.

დანარჩენი თქვენ დაწერეთ, თქვენც ხომ იქ იყავით
და კიდევ დადეთ ეგ დასაწვავი კიარადა საყვარელი ფოტოები

[chamoxeuli bilbordebi]

ეს ტანკისტი იყო ომამდე





ეხლა ტანკთან როგორ აღმოვჩნდით იმ ისტორიას მოგიყვებით უცებ ბევრი დრო არ მაქვს და...


მოკლედ, ის ისტორია ხომ მოვყევი ხე რომ ვაპოზირე და მარშუტკა და მე ერთი სიჩქარით რომ მივქროდით... ხოდა მარშუტკა რომ გავაჩერე და წამოვედით ყველა ერთად, ბედნიერები... ხოდა გაგრძელება ისტორიის
ტანკზე გამახსენდა რა
ავედით მარშუტკაში და თავიდან ადგილები იყოოო... გაგვიხარდა, იასნა
დავსხედით გავფართოვდით და 15 წუთში ნახევარი აჭარა იმ მარშუტკაში აღმოჩნდა
ეგ არაფერი... მივდივარ და
კი ვიცით რომ გობრონეთში უნდა გავაჩეროთ მაგრამ ეს გობრონეთი სადაა რავიცით ეხლა
ანუ ზევით ვიყავით და მერე ქვემოთ მოვდიოდით, ანუ უკან რა, ბათუმის მიმართულებით ბათUმისვე მარშუტკით
ხოდა ვთქვი რომ გობრონეთთან გაგვიჩერეთ მეთქი და ვიღაც ქალი გამოხტა, მე ვიცი სადაც გინდათ რომ ჩამოხვიდეთო, ნეტა რა იცოდა ეხლა სად ჩავდიოდით...
ხოდა ჩვენც ეხლა იცისო და მივენდეთ ამ ქალის (ქალურ ინტუიციას ) ხოდა აშკარად ვგრძნობთ შინაგანად რომ ბევრს მივდივართ... ვახ მეთქი იქიდან ამდენი არ გვივლია და ეხლა რა ხდება? ხოდა ბავშვებმაც მართლაო და
აააააააააუუუუუუ თურმე გაუტევია მარშუტკააააააააააას და სადღაა შენი გობრონეთი ჩაგვიყვანა ლამის ბათუმამდე მივხვდით რომ შარში ვართ
რა გინდა რო ქნა? გავიხედეთ და ტანკი
აუ ავტეხეთ ყვირილი ეს ტანკი ჩვენ არ გვახსოვსოოოოოოოოო ისაო ესაო და მოკლედ გავაჩერებინეთ მძღოლს და ჩამოვედით, აუ როგორ მინდოდა ის ქალი მეცემააააა... ხოდა ნუ მეტი რაღა დაგვრჩენოდა ტანკით უნდა გავრთობილიყავით
: D ირაკლი კი გაერთო : D ვფიქრობდით მარშუტკა გავაჩეროთ და ეხლა უკან წავიდეთო, მაგრამ გადავწყვიტეთ ბარემ აქამდე (ეს "აქამდე" რა სოფელი იყო აი თუ ვიცოდე რა : DDD) მოვსულვართ და გადავიღოთო... და დავაწექით ფეხით ზევით სადღაც... ვიღაც დეიდებმა ყავაზე დაგვპატიჟეს, დიკარკას სახეზე ფერი აღარ ედო, ანანო როგორც ყოველთვის ლაპარაკობდა, ირაკლის, ესაა და ტანკზე ვიჯექიო, თავი პირველი კაცი ეგონა და მე როგორც ყოველთვის ამ ყველაფერზე მაგრად ვკაიფობდი : DDDD
ხოდა ამ დეიდებმა შეგვიპატიჟეს და რომ ვუთხარით გობრონეთში ვართო, ხელი გაიშვირეს მთისკენ და "რაღაც ბუზისოდენა" რომ ჩანდა კი გაგვისკდა გული მაგრამ რას ვუშველოდით ?

ასე გავცდით გობრონეთს და მივიკარგეთ კინაღამ

ეს ის საბედისწერო დღე იყო, კინაღამ მგლებმა რომ შეგვჭამეს შუაღამეს ტყეში

ყველაზე მაგარი ის იყო, სუხო რომ გვირეკავდა წუთი წუთზე,
- სად ხართ?
- ტყეში
- ხოდა რა ადგილააააას?