აი კვლავ გათენდა, მზე ამოდის, ნელ ნელა ამოიპარება ნისლში, ცივა მაგრამ შენზე ფიქრები მათბობს, შენი სახე მიდგას წინ, შენი ლამაზი თვალები, თითქოსდა გხედავ, გხედავ ამ ნისლში ჩუმად დაქრიხარ, მგონი ეს მზე შენ ხარ, გამაღვიძე დილაუთენია რომ დამენახე და სურათები გადამეღო, ნუთუ ესეთი თბილი ხარ მიუხედავად იმისა რომ -4 გრადუსია და თხელი მაიკით ვარ გამოსული არ მცივა, ნუთუ ეს სიყვარულია, ნუთუ მილიონობით კილომეტრის იქიდანაც შეგიძლია გამათბო, თუ ზღაპარია ეს ყველაფერი მაგრამ ესეთი რეალური?! არა! არაა ზღაპარი, რადგან ვგრძნობ ყველაფერს თუ როგორ შემოდის შენი სხივები ჩემს სხეულში, ჩემს სულში, ჩემს გულში, ნეტა იცოდე როგორ მახურებს და მაძლევს იმ ყველადრის ძალას რომ შეგიყვარო..... სიჩუმეა, არაფრის ხმა არ ისმის. არა აი შენი ჩურჩული გავიგე, "ამბობ მიყვარს და მინდა გავათბო"... ნუთუ ჩემზე ლაპარაკობ? დიახ! დიახ.. ჩემზე ლაპარაკობ რადგან გარშემო ხომ არავინაა... მხოლოდ ნისლს იქით მიმალული შენ და აქეთ ფოტო აპარატით მომარჯვებული მე..... ---------------------------------------------------------------------
გამოხმაურება ბოლოს ჩაასწორა Giorgi Lomtadze: Feb 2 2011, 01:51
!... ნისლში დანახული შენი სახე ...!
